NÉGOME
Négome a ser domado,
non son cabalo no dobrar,
non son carne do mercado,
son ser libre imaxinando a mar,
mentres cabalgo polo recordo,
entre a morriña e teu mirar.
Mirar doce coma a nata,
que vixía con mimo meus camiños,
faga sol, vento o choiva,
trátasme coma uns dos teus meniños,
o teu colo sempre me consola,
entre bágoas e ternos agarimos.
Máis non me verás dobregado,
nin metido en cintura allea,
só o morto permanece calado,
non naceu o deus, no que eu crea,
rei ou goberno que oprima meu pescozo
entre o feo golpe e a tenue caricia.
Négome a ser domado,
teño poder e decisión,
teño voz e tamén voto,
teño saber e educación,
son dono do meu destino,
son poeta da miña canción.
No hay comentarios:
Publicar un comentario