CANDO CALAN OS SONS DAS PISTOLAS
 
1
 
Penso, que belo e o son do mar,
cando calan os sons das pistolas,
bico os teus beizos sen mais parar,
como se fósemos dúas ánimas tolas,
que no puidesen deixarse de amar.
 
Vexo nos teus ollos, o amor virtuoso,
viste de gala para os meus deleites,
vexo o teu agarimo, o seu cortés saúdo
aclamando meu nome o son das noites,
con que a lúa chea, bendice noso camiño.
 
¡Que guerra algunha non nos apague!
Coma unha cinza do cigarro no chan,
cas balas, no me rouben os teus bicos,
aínda que se quede coa auga e o pan, pois
a falta do teu amor, e o peor dos destinos.
 
2
 
Penso no aire que funde nosos alentos,
e se le leva os reflexos don meus bicos,
coma un ladrón roubándome meu latexos,
mentres camiño na procura dos teus mimos.
 
Cavilo, no mar... e a calma vísteme de novo,
mírote, e o meu corazón toca a súa trompeta,
toco a túa pel, e meus dedos brincan no ceo,
ti es a deusa ante a que rebaixo a miña estima.
 
Ca morte non se vista de xea fronteira,
e un de nós, non se volva recordo axeo,
que a vida nos bendiza co tempo glorioso,
ese que goberna o destino de toda materia.

José Sergio González Rodríguez