A EXISTENCIA

 

VIDA E MORTE

 

Sóñote tensa cada noite,

fría como o xeo do norte,

solitaria como a sombra,

temerosa, chámante morte.

 

Es o fin de cada un de nos,

a xusticeira definitiva do mundo,

ninguén esquiva a túa porta,

esa que un sempre traspasa só.

 

Eu témote, pero sei que cando chegues,

non estarei aquí para abrirte as portas,

o ti ou eu, pero xamais faremos migas,

sempre serás a dama torta nas festas,

 

unha muller con cara de pau sarnoso,

ninguén sacarate a pista do baile,

se non é para aliviar a súa dor,

ningún home levantarate a saia,

 

pois todo o que tapas, causa sopor.

A morte, a democracia definitiva,

esa que fai traxe o rico e o pobre  

o sabio, o ladrón... e tamén a dama.

O neno, o famoso, o asasino,

a puta, o Papa e tamén o rei,

es meta dende cada nacemento,

coma o choro do meniño famento,

 

unhas veces ves silenciosa na noite,

coma esa pantasma na que ninguén cree,

outras causas dor e desfeitas no corpo,

facendo do sufrimento o teu estandarte.

 

Pensar en ti, impídeme bailar o día,

temerte, viste as miñas noites de inferno,

o día que escoite a son do teu corno,

saberei que é o fin da miña pésima vida.

 

 

José Sergio González Rodríguez