REFLEXIÓN IMPROVISADA

 

O TEMPO E A FE

 

No sei se a fe move as montañas, mais e a mellor arma na vida,

con ela no meu regazo, síntome, un rudo Ulises contra o mundo hostil, mentres me bato contra as inxustizas que move o tempo vil, na súa loita contra o home.

O tempo é ese inimigo que sempre nos termina vencendo, un deus contra o que non temos poder algún, pois é todopoderoso.

Eu rézolle o tempo, con fe, pedíndolle xenerosidade coa miña persoa, pois temo a escuridade e a o esquezo da non existencia.

Son un home de fe de ferro, con fe en sé mesmo, na viña vontade, no meu instinto de superación a hora de conquistas todas as metas que son capaz de soñar.

Agora, vivo con fe o Camiño a Santiago, mañá quen sabe...

Son feliz, pois a fe vai sempre o meu carón.

O tempo... iso e outro cantar.

José Sergio González Rodríguez