Namorei dun ánima de ferro,
caída do alto da Torre Eiffel,
que bateu no meu corazón mudo,
ata enrolarme coa forza do mundo
nunha manta de sal e mel.
Agora son preso do dominio,
devoto dunha deusa pagán,
fíxome
escravo do seu afán,
acicalada con estilo e mimo.
Loito por lograr non quererte,
mais habito unha gaiola sen
saída,
poderosa e sempre dominante,
gobernas meu corazón indulxente,
entre as cinzas da miña caída
ánima.
José Sergio González Rodríguez.
E moi difícil amar así, e sentirse igual de amado. pero ese mesmo amor e tan cruel como inmenso, e así meu compi, pasan os días, os meses e os anos, esperando ese momento de amor que nos diga que todo valeo a pena.
ResponderEliminarUn abrazo, e por suposto que te entendo
¡Moitas grazas amiga Meis!
Eliminar