UN VELLO POEMA

 
A BELEZA DO MAR
 
Estaba sentado na praia,
contemplando o sol por,
cando de súpeto fixeime,
cas ondas empezaban a coller unha fermosa cor.
 
Unha cor cálida,
unha cor viva,
capa de convertir o sangue das miñas venas,
nunca linda paixón.   
 
Cerrei os ollos,
e enton piden contemplar,
como unha bela figura,
surxia do mar.
 
Pensei que estaba a soñar,
cando vin os peixes,
velos peixes de cores,
saltaban o teu carón con aspecto de estar a gozar.
 
Pensei entón, que era un pesadelo,
cando vin como tiraba-lo teu velo,
mentras eu, tirado bna area,
soñaba con podelo coller.
 
E, pra máis castigo,
castigo da Naturaza,
pensei que tal veleza,
non estaba o alcance de laguen coma min.
 
Pouco a pouco,
achegástete a min,
e cunha voz coma saida do mar,
dixeches o teu nome, Pilar.
 
Miña Pilar,
tua man señaloume dende o mar,
tua voz preguntoume,
¿Queres o meu carón ficar?
 
Pareceume a tua voz,
fermosos sons de piedade,
sen outro obxetivo,
que aliviar a miña soedade.
 
¿Por qué?,  Preguntei,
¡A caso, son eu, merente de ti!
Unha sesación estaña sentín,
e o instante unha forza arrastroume hasta ti.
 
Xuntos,
no medio do mar,
entre nós e os peixes,
unhas sereas empezaron a cantar.
 
De súpeto, unha calor,
tan quente coma o inferno,
capaz de espantar o xeo do inverno,
provocaron en min a sensación do amor.
 
Amor esclavo,
culla perda é capaz de producir,
máis dor cun forte clavo,
no centro do corazón.
 
E de súpeto,
nun abrir e cerrar de ollos,
aparecimos en medio dun bosque,
a sombra dunha árbore, quedos os dous.
 
Espidos de corpo e alma,
contemplamos como unha rama,
protexia a dous paxaros,
que cantaban o noso honor.
 
Pode que fose o destino,
O teu,
O meu,
Como se ti foses un descanso no meu camiño.
 
Xuntos fixemos o amor,
o cantar dos paxaros,
en medio de tanatacalor,
pensei que podias ser a ura da miña dor.
 
Entón chorei,
o porque,
non mo preguntes,
porque non o sei.
 
Pode que por medo a te perder,
a nunca volverte ver,
a perderte na mar,
a espertar.
 
¡Quérote dicen!,
ante ti unha reverencia fixen,
contigo sempre quero estar,
e se é posible o carón da mar.
 
Deixa ca xente contemple a nosa feliciade,
para que desta maneira eu poda asegurarme,
que aparte de quererte eu,
o fai toda a humanidade.
 
Vivamos o noso amor, Pilar,
ainda que sexa o carón da mar,
quereme e terasme,
deixa que viva protexido baixo as tua ás.
 
 Tven unha vida contigo, e logo espertei,
Gustariame sabe-lo motivo,
Pero con humildade non o sei.
 
Unha moza que  estaba a carón da mar,
de súpeto invitoume a pasear,
quizás sexa unha sinal,
capaz de sanar meu mal.
 
Agora o seu lado, encontrei afelicidade,
non en soños,
non en fantasías,
na realidade.
 

José Sergio González Rodríguez.