CIDADE
DE PONTEVEDRA
ILUSIÓN
E VIDA
UNHA
ILUSIÓN COBRA VIDA
Percorrendo
o teu colo,
unha
ilusión cobra vida,
pois
síntoche pedazo,
da miña
alma magullada,
reparo no
meu recordo
soñando
darche cabida.
Marchando
polo teu Ser,
O Peregrino
achégase,
ao Santiago
apaciguador,
bicándolle
a man o santo,
que calma o
seu pesar,
intercedendo
co seu Don.
Beben nas
túas fontes,
adurmiñando
ao teu cobixo,
acougando
os seus folgos,
ao longo do
Camiño.
Es Capital
Peregrina,
acochegada
á igualdade,
coma unha
alma beata,
pescudando
a ansiada Paz.
San
Bartolomé e San José,
unxente
coma divina,
A nosa Dona
da O,
Señora dos seus vástagos,
aos que
garda con mimo.
Xentíos
cólmana,
de Santos
Desexos,
ao seu
fillo, O Nazareno,
róganlle os seus benditos favores.
San
Francisco, alimenta a o pobre,
a través
das mans humildes
dun santo
vestido de monxe,
buscando
serenar os corazóns.
Un prato de
sopa, ou un cocido,
todo iso,
calma o buche baleiro,
que logo
prosegue a súa marcha,
ao longo do
Santo Percorrido.
Este peaxe
tan fermoso,
como de
xamais meniñas viron,
leva por
nome Pontevedra,
onde todo
viajante calmo,
é un
valorado camarada.
Mais eu non
son peregrino,
si non
fillo das túas vésceras,
deben ser
parellas,
as
xentilezas que ei de ter contigo.
Polas túas
rúas,
aprendín a
valerme coma homo,
coñecín a
liberdade,
dos seres
inmaculados,
en Venerada
Felicidade,
para os que
a vida é pulcra,
e está chea
de bondade.
Por elo,
Pontevedra Sacra,
este
corazón agradecido,
desexa
anunciarche sincero;
- o mellor
da miña vida,
xurdiu a
sombra do teu abrigo,
atribución
merecida para dicirche,
que sempre
iremos da man.
PONTEVEDRA É UNIVERSAL
Baixo o teu espectro luminoso,
a desigualdade está indefensa,
pois de todos es tutora,
da persoa desvalida,
a pasiva ou a emprendedora.
Percorrer as túas rúas,
é gozarche sen frenada,
apreciar escaparates,
un pracer certeiro.
Nas túas prazas centenarias
habita o grato recordo,
cada unha bautizada,
cun nome refraneiro,
a de La Leña,
sempre fogareña.
A Praza da Verdura,
A Pedreira, La de la Estrella,
dá gusto conquistalas,
cada cal, máis agraciada.
San José, Oito de Marzo,
Teucro mitolóxico,
A de Galicia, pola Patria,
e a de España,
Ou as Cinco Rúas,
todas docemente enxolladas
con fermosos detalles.
Nelas habitan as terrazas,
delas comen os bares,
a humanidade decóraas,
con sorrisos exemplares.
Pontevedra é universal
Adultos e mozos,
amantes e poetas,
artistas e atletas,
persoas discapacitadas,
maiores e traballadores
realistas e soñadores.
As barreiras, fuxen leprosas,
dun pobo en busca de igualdade,
facían as vidas pecaminosas,
e foron borradas pola modernidade.
Xa poucas quedan,
sombras na escuridade,
pois se saben perseguidas,
por gran parte da sociedade.
Nelas habitan as terrazas,
delas comen os bares,
a humanidade decóraas,
con sorrisos exemplares.
Pontevedra é universal
Adultos e mozos,
amantes e poetas,
artistas e atletas,
persoas discapacitadas,
maiores e traballadores
realistas e soñadores.
As barreiras, fuxen leprosas,
dun pobo en busca de igualdade,
facían as vidas pecaminosas,
e foron borradas pola modernidade.
Xa poucas quedan,
sombras na escuridade,
pois se saben perseguidas,
por gran parte da sociedade.
III
DIVINO UNIVERSO
Nas túas galerías,
DIVINO UNIVERSO
Nas túas galerías,
declarei o meu amor,
como poeta frustrado,
a unha gavacha fermosa,
que a pesar do seu titubeo,
aceptou con desenfado.
A miña alma vibrou gozosa,
coma teclas dun piano,
que descobren a melodía,
do artista máis afortunado.
O meu corazón recitou ópera,
crendose tenor namorado,
plasmando na memoria,
a nostalxia sempre apaixonada,
da máis bela historia,
coa que foi agasallada.
Por iso douche mil e unha grazas,
pra min es divino universo,
e con outras tantas reverencias,
coa miña vida adórote.
Pois como carezo de deus,
ningún ídolo habita en min,
só seremos nós os dous,
na luz, na escuridade,
na guerra e na paz,
seremos seres encontrados,
nunha unión agraciada,
con a formúla da felicidade.
Es miña, son teu,
somos polos imantados,
que por moito tirar,
nunca poden ser separados,
polo destino nin o azar.
Eu, sinceramente, ámote,
somos como a onda e o mar,
nunca nos separamos,
e só xuntos, sabemos bailar.
como poeta frustrado,
a unha gavacha fermosa,
que a pesar do seu titubeo,
aceptou con desenfado.
A miña alma vibrou gozosa,
coma teclas dun piano,
que descobren a melodía,
do artista máis afortunado.
O meu corazón recitou ópera,
crendose tenor namorado,
plasmando na memoria,
a nostalxia sempre apaixonada,
da máis bela historia,
coa que foi agasallada.
Por iso douche mil e unha grazas,
pra min es divino universo,
e con outras tantas reverencias,
coa miña vida adórote.
Pois como carezo de deus,
ningún ídolo habita en min,
só seremos nós os dous,
na luz, na escuridade,
na guerra e na paz,
seremos seres encontrados,
nunha unión agraciada,
con a formúla da felicidade.
Es miña, son teu,
somos polos imantados,
que por moito tirar,
nunca poden ser separados,
polo destino nin o azar.
Eu, sinceramente, ámote,
somos como a onda e o mar,
nunca nos separamos,
e só xuntos, sabemos bailar.
IV
SOÑÁBATE NA FIESTRA
Nun intre lóstrego,
o destino acuchillábame,
con sinistro odio afiado.
A miña mente, allea cavilaba,
a formúla do máis sabio,
aquela que te conquistaba.
Aquel momento ao teu lado,
o saber canto che desexaba,
o meu corazón tan acovardado
ría, reflexado na túa mirada,
coma un cachorro asustado.
Entón divaguei o verso,
como a senda acertada,
pois, como afecto decoroso,
coa parrafada non chegaba.
Longo tempo, cavilou o xuízo,
este corazón apremiábao,
non era un reto espontáneo,
a túa estima valorábase o alza,
nunca gañaría o fraudulento,
cunha finalidade descarreirada.
En pouco tempo,
a idea foi modelada,
un ser ía crecendo,
como a norma manda.
Xestouse nun verán,
era a pracenta axeitada,
e soando Novembro frío,
campaneaba a hora axeitada.
A choiva punzante picoteaba,
finados como santo recordo,
eu soñábate na fiestra,
e co bafo espíate
nunha imaxe desfigurada.
Xurdiu do desexo un verso,
crinme un deus ante a nada,
as ideas fóronse apilando,
nunha estantería acalorada,
meu corazón foi palpitando,
de xeito máis acelerado,
souben que era o momento,
ao meu arredor todo bailaba,
entre pantalla e papiro,
soltei unha forte risotada,
o poema non era un mito,
senón, realidade condensada,
os dedos xa tiñan ritmo,
o xogo, o fin, comezaba.
SOÑÁBATE NA FIESTRA
Nun intre lóstrego,
o destino acuchillábame,
con sinistro odio afiado.
A miña mente, allea cavilaba,
a formúla do máis sabio,
aquela que te conquistaba.
Aquel momento ao teu lado,
o saber canto che desexaba,
o meu corazón tan acovardado
ría, reflexado na túa mirada,
coma un cachorro asustado.
Entón divaguei o verso,
como a senda acertada,
pois, como afecto decoroso,
coa parrafada non chegaba.
Longo tempo, cavilou o xuízo,
este corazón apremiábao,
non era un reto espontáneo,
a túa estima valorábase o alza,
nunca gañaría o fraudulento,
cunha finalidade descarreirada.
En pouco tempo,
a idea foi modelada,
un ser ía crecendo,
como a norma manda.
Xestouse nun verán,
era a pracenta axeitada,
e soando Novembro frío,
campaneaba a hora axeitada.
A choiva punzante picoteaba,
finados como santo recordo,
eu soñábate na fiestra,
e co bafo espíate
nunha imaxe desfigurada.
Xurdiu do desexo un verso,
crinme un deus ante a nada,
as ideas fóronse apilando,
nunha estantería acalorada,
meu corazón foi palpitando,
de xeito máis acelerado,
souben que era o momento,
ao meu arredor todo bailaba,
entre pantalla e papiro,
soltei unha forte risotada,
o poema non era un mito,
senón, realidade condensada,
os dedos xa tiñan ritmo,
o xogo, o fin, comezaba.
V
NON COÑECERÁ O ESQUECEMENTO
Moitos ollos mirábanme,
Roffinac, Castelao,
Monteiro Ríos,
Pondal, o poeta,
Valle-Inclan, Torrente,
¡Cantos Recordos,
Canta Xente!
Todos esenciais,
afamados e recoñecidos,
pois a súa pegada deixada,
non coñecerá o olvido.
Todos eles, vestironte
de luces e honras,
xamais te esqueceron,
sobrando as flores.
Está no meu saber,
que os meus versos son pobres,
pode que mendigos das letras,
nunca gozarán de honras,
nin ilustrarán as gacetas.
Son trobador anónimo,
a miña sinceridade é refrescante,
como a auga do manantial,
e sen desexar ser un Pintos,
Panero, ou Pondal,
este humilde poeta ruador,
NON COÑECERÁ O ESQUECEMENTO
Moitos ollos mirábanme,
Roffinac, Castelao,
Monteiro Ríos,
Pondal, o poeta,
Valle-Inclan, Torrente,
¡Cantos Recordos,
Canta Xente!
Todos esenciais,
afamados e recoñecidos,
pois a súa pegada deixada,
non coñecerá o olvido.
Todos eles, vestironte
de luces e honras,
xamais te esqueceron,
sobrando as flores.
Está no meu saber,
que os meus versos son pobres,
pode que mendigos das letras,
nunca gozarán de honras,
nin ilustrarán as gacetas.
Son trobador anónimo,
a miña sinceridade é refrescante,
como a auga do manantial,
e sen desexar ser un Pintos,
Panero, ou Pondal,
este humilde poeta ruador,
escríbeche con humildade,
amor, disciplina e esmero.
amor, disciplina e esmero.
J. Sergio González.
Versión Galega.
17/06/2012
Poema original
17/11/11
