jueves, 18 de julio de 2019

PROYECTO PELÍCULA



CONFLICTO EN EL RESTAURANTE

Con el objetivo de crear expectativas y publicitación de mi proyecto, quiero dejar unas frases pertenecientes al nuevo proyecto que me gustaría rodar como mi nueva película, de esta manera también trato de lograr apoyos que me permitan sacar el proyecto adelante. Lo que dejo aquí es un texto donde se habla de como un paciente de disfagia se niega a asumir su condición. Aceptar las limitaciones no es algo sencillo...

ESCENA 11
INT/ DÍA
PRIMER PLANO
Uno de los chicos se encuentra bebiendo con un espesante que le facilita la deglución. Además tiene la comida troceada para que le sea más fácil comer. (Se trata de uno de los usuarios con más problemas de disfagia). Algo que no lleva nada bien teniendo en cuenta el rostro del chico.
CHICO
¡No quiero beber con esto!
MONITORA
Carlos, sabes que tienes que hacerlo que de lo contrario te atragantas…
CHICO
¡Pero no quiero!
No me gusta…no.
MONITORA
A ver… Carlos, ¿cuántas veces hemos tenido esta conversación?, ¿siempre tienes que estar dando la nota?, ¿quieres que llame a tu madre y vas para casa?, no vienes más eh…


(Texto provisional)

miércoles, 17 de julio de 2019

#IMPARABLES



El próximo viernes 19 de Julio la Federación Aspace Galicia celebra su vigésimo aniversario celebrando una jornada de formación y debate que bajo el título de 20 años #IMPARABLES que tendrá lugar en la Sala de Conferencias del Edificio Administrativo de la Xunta de Galicia en Pontevedra, entre las 11:00h y las 13:30h.

El objetivo de la jornada es promover el trabajo que esta entidad viene realizando en favor de las personas afectadas de Parálisis Cerebral a lo largo de todos estos años de forma que su realidad sea un poco más cercana y transparente para toda la ciudadanía. Aunque el evento cuenta con un limitado número de plazas para los asistentes, todo aquel que quiera conocer la importancia de su labor, solamente tiene que visitar su web o acercarse a sus oficinas. 

Las jornadas tienen como objetivo ofrecer una visión global del trabajo realizado con los usuarios de los centros de APAM, ASPACE CORUÑA y AMENCER ASPACE, sobre los Derechos y Deberes con los que contamos. Que son los mismos que los de cualquier otro Español. Un paso que nos parece esencial de cara a nuestra meta; LA PLENA INCLUSIÓN.

Solamente esperamos que sea del agrado de todo y para ello contamos con personalidades como Martínez Delgado, que estamos seguro nos ofrecerá una visión de la parálisis cerebral que nos ayudará a tener una perspectiva mucho más poliédrica y verosímil de la misma.

A continuación os dejo el programa:


HORARIO DE LAS JORNADAS

10.45. Benvida e acreditación de participantes.

11.00. Inauguración da xornada.

11.15. Vídeo conmemorativo dos 20 anos de traballo da Federación ASPACE GALICIA.

11.30. Relatorio. Parálise Cerebral: Novas oportunidades para a reducción do dano. 
Impartida por Don José Antonio Martínez Orgado. Licenciado en Medicina pola Universidade Complutense de Madrid en 1985 e Doutor en Medicina pola Universidade Autónoma de Madrid en 1999. Especialista en Neonatología, actualmente é Xefe de Sección e Responsable do Servizo de Neonatología do Hospital Clínico San Carlos de Madrid

12.30. Diálogo: Pensando no futuro (Retos pendentes). Unha persoa con parálise cerebral, un familiar e un profesional dialogan sobre os retos pendentes para o colectivo.
13.10. Recoñecemento ás presidentas e presidentes da Federación nestes 20 anos de traballo.

13.30. Clausura e fin da xornada.


Ao dispoñer de aforo limitado, solicitamos ás persoas interesadas en asistir que confirmen a súa asistencia no mail comunicacion@aspacegalicia.org ou no teléfono 986.879.967

A Federación ASPACE GALICIA reúne ás asociacións que traballan, de forma especializada, co colectivo das persoas con parálise cerebral en Galicia.

Quiero terminar diciendo que es un honor para mí haber sido invitado por la Federación Aspace Galicia para realizar la labor de moderador del debate "Pensando no Futuro", donde participarán varias personas relacionadas con la Parálisis Cerebral y decir humildemente; que espero poder estar a la altura de las expectativas que se han depositado en mi persona.

Os esperamos. 
¡Muchas gracias a todos!



martes, 16 de julio de 2019

HACER CHAPAS, MÁS QUE UN TRABAJO, UNA FORMA DE DESCONECTAR

En ocasiones resulta complicado una actividad que resulte útil y relajante al mismo tiempo que te aparte por unas horas de todo el esfuerzo intelectual que conlleva la tarea de escribir. Este año en el Centro de Día Amencer-Aspace de Campolongo (Pontevedra) encontré esa actividad en tres talleres (encuadernación, pintura y chapas), pero es esta última a la que quiero dedicar un pequeño artículo.


 La elaboración de chapas una vez que tienes los diseños hechos y las hojas recortadas, es un trabajo que hasta un necio para las manualidades, como es mi caso, puede llevar a cabo casi sin ninguna supervisión. Y la verdad es que cada vez que me dedico a este menester, consigo lograr olvidarme de todo ese mundo virtual y absorbente que nos rodea a todas horas. Adoro ser "chapero" y espero sinceramente, que la asociación Amencer cuente conmigo para esta labor.


Si no le he dedicado un artículo a esta actividad hasta el momento ha sido únicamente porque otros textos me parecían más urgentes. Por otro lado, son muchos los temas que en referente a mis actividades en el Centro de Día me quedan por testimoniar por escrito (actividades de la vida diaria, matemáticas con Montessori o mi labor como voluntariado en la AECC)  pues con todas ellas he conseguido conquistar nuevos horizontes en mi vida, espero hacerlo en un futuro cercano.


 Hoy solamente he querido hacerlo sobre la elaboración de chapas, pues se trata de una de esas actividades en la que no me importaría e incluso me gustaría contar con un futuro profesional. Porqué sí, con 43 años me sigo planteando a que me gustaría dedicarme el día de mañana...

Y hasta aquí, esta pequeña reseña. ¡Un cordial saludo a todos!

viernes, 12 de julio de 2019

EXPOSICIÓN FOTOGRÁFICA DE CHOMI DELGADO



BUSCANDO EL AMOR

FOTOGRAMAS EN BLANCO Y NEGRO


Los usuarios del Centro de Día de Amencer Campolongo (Pontevedra) acudimos el pasado jueves al Edificio de la Diputación de Pontevedra para la inauguración de la exposición de fotografía de Chomi Delgado, TAL DÍA COMO HOXE, obra del artista Chomi Delgado que permanecerá expuesta durante varios días.



La imagen puede contener: 7 personas, personas sonriendo, personas de pie
Presentación del acto con la Presidenta de la Diputación  Carmela Silva con su equipo de gobierno acompañados por, Mónica Touriño, Presidenta de Aspace Galicia, Nacho Pérez , gerente de  Aspace  Galicia y Carlos Godoy, Presidente de la Asocición Amencer-Aspace.

"Tal Día como Hoxe" (Tal día como hoy), es el título de la exposición itinerante de Fotografía Aspace que por octavo año consecutivo pone en marcha Confederación ASPACE con el objetivo de visibilizar, potenciar y transmitir la realidad cotidiana de las personas afectadas por una Parálisis Cerebral y que acaba de aterrizar en la ciudad de Pontevedra.

La imagen puede contener: una persona, sentada e interior

La exposición se puede visitar en Palacio el Pazo Provincial  de la Diputación de Pontevedra del 9 al 19 de julio y se encuentra compuesta por el artista Chomi Delgado. Se trata de unas bellas instantáneas en riguroso blanco y negro que se diversifican en tres temáticas: amistad, vida en pareja y búsqueda de la familia, donde se ha plasmado la naturalidad de las relaciones personales entre personas con parálisis cerebral buscando dar una visión cercana de los sentimientos. (Datos extraídos del Facebook de Aspace Galicia).

Acudí a la exposición el pasado jueves a las 12:00 de la mañana junto al resto de mis compañeros del Centro de Día Amencer (Pontevedra), donde asistimos a los actos inaugurales llevados a cabo por la Presidenta de la Diputación Carmela Silva acompañada tanto por su nuevo equipo de gobierno como la Presidenta de Aspace Galicia, Mónica Touriño Soto, El Presidente de la Asociación Amencer Aspace, D. Carlos Godoy y Nacho Pérez (Gerente de Aspace Galicia). Tras las presentaciones, el emocionante discurso de Carmela Silva y las palabras de Mónica Touriño, todo el mundo pudo disfrutar de las instantáneas de Chomi Delgado.
La imagen puede contener: 2 personas, interior

Desde hace muchos años tengo siento una gran pasión por la fotografía en Blanco y Negro, sobre todo de aquellas que cuentan con un gran trasfondo tanto social como erótico (si ambas disciplinas van juntas y creo que aquí lo hacen pues mucho mejor), en mi humilde opinión:
 "No hay nada más bello que un desnudo en Blanco y Negro". 

Pero la propuesta de Delgado, va mucho más allá del erotismo... nos traslada por una escalera mecánica accesible hacia los Mandamientos Fundamentales de todos los seres humanos donde la discapacidad no pasa a ser más que otra característica de nuestro valor. Porque tras esa barrera de realidad se hallan personas que amamos, reímos, sentimos miedo o no somos partidarios de exhibir públicamente su intimidad, su pudor... que nos enamoramos y que deseamos disfrutar de nuestra sexualidad de una forma totalmente natural. Que deseamos ser tratados según nuestra edad, que se respeten nuestros gustos, nuestras opiniones y sean siempre tenidas en cuenta a la hora de velar por nuestro futuro.


YO TAMBIÉN ESTABA AHÍ

En cada una de aquellas imágenes se encontraba un pedazo de mi realidad y alguna de ellas supuso para mí un frío baño de humildad, un puñetazo en el estómago que me abrió los ojos de golpe para descubrir una realidad que siempre me negué a reconocer, en muchas ocasiones de forma caprichosa y muchas veces asimilada solamente a base de golpes. Es por ello también, por lo que el primer borrador de este articulo lo escribí en tercera persona, aunque luego me halla dignado a redirigirlo ha sido porque me sigue costando Dios y ayuda aceptar cada una de las limitaciones físicas, sociales y emocionales que cada día la vida me impone debido a mi discapacidad. Y lo peor de todo, es que en los momentos bajos, cuando me encuentro desprevenido o simplemente pierdo el control y me dejo llevar, yo mismo soy un ser cómplice y autodestructivo que antepone su pequeña discapacidad sobre su gran valía. La obra de Delgado no mira de perfil, sino que nos suelta sus verdades a la cara hasta el punto de erizar la piel del espectador, pues no hay que ser un entendido en arte para comprender la gran importancia dimensional de la obra, su veraz mensaje y la demostración de que otra realidad es posible siempre y cuando estés dispuesto a luchar por ella. Pero todo esto es algo que siempre me costó reconocer públicamente, un pudor despiadado me impide gritar "¡Yo también estoy aquí, yo también tengo derecho a vivir!"  y quiero luchar por mis derechos, quiero demostrar a toda la sociedad que no tengo motivos para no ir por el mundo con la cabeza bien alta y que quiero y tengo derecho a participar en todos los ámbitos de esta sociedad.

YO TAMBIÉN QUIERO LUCHAR POR MIS DERECHOS

Yo también quiero luchar por mis derechos, o trato de hacerlo, aunque sea a mi manera, aunque no siempre se entienda en método que empleo para lograr mis objetivos. Detrás de esta imagen de hombre vividor, duro e insensible, se esconde alguien que siempre se preocupó por el mundo que lo rodea, aunque en algunas ocasiones, el egocentrismo lo conduzca por caminos equivocados. La comodidad adquirida, el saber que yo lo tengo todo en muchas ocasiones me ha impedido ver más allá, me ha sumergido en un círculo vicioso de autodestrucción y soledad que he tratado se suplir con la escritura, pero siempre he fracasado estrepitosamente. Por desgracia, no te percatas de tus errores hasta que el tiempo ha pasado, cuando ya es demasiado tarde y no te queda nada por lo que seguir adelante. Entonces tratas de empezar de nuevo, pero no siempre tienes las fuerzas necesarias para dicho cometido.

ME VOY HACIENDO MAYOR y cada día soy un poco más dependiente. Y aunque según mi DNI todavía soy joven, lo cierto es que poco a poco voy perdiendo más y más facultades, más habilidades o destrezas y empiezo a necesitar más ayuda para hacer cosas que antes llevaba a cabo casi sin esfuerzo. Por eso cada día me parece más importante que haya personas que pongan su empeño en luchar por mejorar la vida de las personas con discapacidad y aquí quiero hacer un guiño muy especial a todos los grupos de AUTOGESTORES, del que en otro tiempo yo formé parte y del que me separé para poder dedicarme a cosas que me causaban una mayor y rápida satisfacción personal. Si dicho cambio de ruta a sido bueno o malo para mí, eso el tiempo lo dirá, pero también digo que a lo hecho-pecho y que no pienso dar marcha atrás. "Mi vida, para bien o para mal la labro yo". Pero en todo caso, el que yo no participe en estas iniciativas, no significa en absoluto que no valore su importante valor para todos. Confederación Aspace también tiene una gran importancia en todo ello al conseguir que grupos de autogestores de toda España consigan trabajar juntos, poner proyectos en común y conquistar nuevos horizontes que nos acabará beneficiando a todos, sino a nosotros, seguro que sí a las generaciones venideras.
LUCHARÉ POR MIS ILUSIONES

Yo por mi parte, seguiré con mi voto de silencio. Seguiré centrando mis ilusiones en un futuro cercano, seguiré siendo el egoísta que busca sus sueños por encima de todas las cosas y que prefiere balancearse en la barca que nadar en el fango. Soy así y no puedo cambiar mi estrella, porque si así lo hiciese me convertiría en alguien que no soy yo. De manera que mientras otros luchan por mis derechos, yo lo haré por rodar una nueva película, escribir un nuevo libro y en el caso de que lo haga, supongo que en lugar de disfrutar del triunfo, simplemente me torturaré a mí mismo por alcanzar mi siguiente sueño. Y así, hasta el último aliento.



martes, 9 de julio de 2019

VOCES OCULTAS en el Diario de Pontevedra (2)

O que somos capaces de facer xuntos

O equipo de 'Voces Ocultas', no escenario do Teatro Principal. JOSÉ LUIZ OUBIÑA
 O equipo de 'Voces Ocultas', no escenario do Teatro Principal. JOSÉ LUIZ OUBIÑA
A escola Bonobo racha cos estereotipos mostrando o traballo de 17 persoas de Amencer, Xuntos e Amizade no proxecto 'Voces ocultas', que inclúe un espectáculo, un libro e unha serie de fotos
Música en directo, poesía, ilustración e fotografía mestúranse no proxecto 'Voces ocultas', da escola Bonobo. Son 17 persoas das asociacións Amizade (persoas con discapacidade), Xuntos (síndrome de Down) e Amencer (parálise cerebral) as que traballaron con oito profesores da academia que dirixe o mestre e músico Gonzalo Maceira (Furious Monkey House) para sacar adiante esta iniciativa que se presenta este xoves no Teatro Principal de Pontevedra (20.00 horas; entrada, 6 euros, ou 10 euros co álbum ilustrado).
"Todo isto comezou na academia Bonobo, como unha proposta, primeiro só musical, que foi medrando ata chegar aquí". Os usuarios das distintas asociacións comezaron gravando música no estudio. Despois gravaron directos en diferentes puntos da cidade. A parte musical rematará este xoves cunha proposta en vivo no Teatro Principal.
"Adicarte á arte é difícil, pero cunha discapacidade, máis: non existes"
"Por outra banda, en Bonobo sempre estamos intentando crear proxectos que involucren varias artes. Así que incorporamos a todo isto a Santi Paredes e a Alba Blanco, "profes" na escola, que se puxeron á fronte dunha serie de aulas de ilustración experimental", segue a contar Maceira. "A idea era publicar un libro, pero estaba claro que nos faltaba unha liña argumental. E eu sabía quen era a persoa perfecta para iso". Fala de Sergio González (Pontevedra, 1976). Maceira coñeceuno en Hefesto en 2013, cando coordinou un proxecto dentro deste programa municipal que traballa con persoas con distintas capacidades. Quedou impactado pola súa sensibilidade ("o que fixo naquel festival de fin de curso foi brutal"), así que cando se decatou de que alguén lle tiña que poñer palabras a 'Voces ocultas', chamouno a el. "Preocupábanos moito a mensaxe. Temos incluso a nosa propia palabra prohibida, o noso Voldemort particular, que é "discapacidade". Aquí falamos de inclusión real fóra de todo prexuízo. Diso é do que fala Sergio no seu poema, do que somos e do que podemos chegar a facer xuntos".
Para Sergio González foi unha sorpresa que Maceira quixera contar con el, porque non forma parte do equipo habitual de Bonobo. "Foi un orgullo. Porque, se xa é difícil adicarte a algo relacionado co mundo da arte en xeral, cando tes unha discapacidade aínda máis. Non existes. Que apareza alguén como Gonzalo é un sopro de aire fresco", conta. "Quixen transmitir algo complexo: como é unha persoa en realidade, máis alá da discapacidade. Pero somos todos tan distintos entre nós, que foi bastante difícil conseguilo. Tamén me preocupaba conectar co que se fai en Bonobo, co que fai Gonzalo. Porque eu non son tan "heavy" coma el. Así que tiven que aventurarme para acabar "falando" o seu idioma".
O poema que lles pasou Sergio González foi traballado por partes nas distintas aulas de arte. «O resultado, de verdade, é asombroso», sinala Maceira. O libro co texto e cos debuxos repartirase hoxe coas entradas do espectáculo no que se interpretarán as cancións que se incluíron no proxecto e no que se poderán ver as fotos realizadas nun obradoiro de Luciano Santiago e Lara Abeledo, tamén incluído na iniciativa.
"O máis complicado é poder traballar sen axudas. Este proxecto saíu adiante grazas á implicación do equipo de profesores de Bonobo. Pero sería fundamental poder contar con algo de financiamento. As axudas neste ámbito están dirixidas á inserción laboral, que é moi importante, por suposto, pero a creación e a arte tamén teñen unha vertente profesional. Facer fotos é traballar. Facer ilustracións é traballar. Facer música é traballar", di Maceira. "Este é o mellor exemplo: entre todos fixemos un libro composto por 68 páxinas, un poema e, entre todos, fixemos nove cancións. En seis meses. Isto é real. E, para min, significa moitísimas cousas".

lunes, 8 de julio de 2019

NO RENUNCIO A MI DISCAPACIDAD

La imagen puede contener: 2 personas, incluido J Sergio González Rodríguez, personas sonriendo, personas sentadas
No niego ser un vividor.

IDEAS Y REFLEXIONES FILOSÓFICAS SOBRE MI MODO DE VER MI EXISTENCIA
(Mi vida al rededor de una Parálisis Cerebral) 

Soy un vividor, no lo sé...
es posible, pero si es así, 
y no voy a disculparme.

Con el paso del tiempo le he cogido un gran aprecio a mi vida y no es para menos, por lo que no estoy dispuesto a abandonar mi zona de confort.

 Si con ello voy a contracorriente y
 no soy bien visto por otros...
 que así sea.

No soy tonto.

Valoro el gran esfuerzo que muchos de mis compañeros realizan en su  lucha por la plena integración, por tener un trabajo, una vida independiente, etc. Y considero que todas las personas, tenemos derecho pero no LA OBLIGACIÓN DE INTEGRARNOS plenamente en la sociedad, sino que cada cual debe seguir el sendero que mejor se adapte a sus necesidades y también a su personalidad.

"Muchas personas con una discapacidad similar a la mía, buscan acceso a la vida laboral, a vivir de manera independiente, casarse e incluso formar una familia".

Yo no.

Prefiero estar en un centro de día, o en una residencia y tener todas las necesidades cubiertas mientras disfruto de los pequeños placeres de la vida. Pero ello no significa que no valore la posición y la valentía de mis compañeros, todo lo contrario. Simplemente ese universo no cabe en mi personalidad. No es lo que yo quiero para mí. Ello no significa que yo no tenga metas, sueños o que simplemente quiera ver como la vida pasa de largo ante  mis ojos, simplemente que los puentes y las puertas que yo quiero atravesar, son otros.

"Yo también peleo cada día y cada vez que voy a  la lona, me levanto de nuevo, porque en eso consiste la vida. En sobrevivir..." 

En mi caso he enfocado mi  lucha solamente hacia aquellas cosas que más interés tienen para mí; el ajedrez, el cine, la literatura o la filosofía son algunas de las disciplinas que dan sentido a mi existencia. Solamente sumergido en sus zarpas me encuentro en paz conmigo mismo y no me gusta que el trabajo, el amor u otras interferencias me aparten de mi virtuoso camino.

"En más de una ocasión me planteé meterme en la vida religiosa y apartarme de la vida que predomina en la sociedad, pero carezco de dos cualidades necesarias. Fe y Disciplina".

De manera que terminé cayendo en la vida bohemia e incluso en ocasiones, en considerarme "orgullosamente" un parásito social. ¿Y por qué no?, si esa es mi naturaleza, ¿por qué renegar de ella?

Mucha gente tiene derecho a pensar que soy un cómodo, es cierto. También que tiro piedras contra mi propio tejado. 

Puede ser... pero en cualquier caso, es mi decisión y quiero, exijo que se me la respete. 

No estoy ejerciendo ningún tipo de violencia, solamente reclamando mi espacio de libertad.

"No me gusta atenerme a horarios, normas y demás leyes sociales".

Hay muchas personas, algunas muy allegadas que piensan "Que no estoy sacando provecho a todas mis capacidades" ¿Y qué...? si es así y siendo plenamente consciente de ello, lo sigo haciendo, será porque en pleno uso de mis facultades es lo que deseo. ¿Dónde se halla el problema?

Creo que solamente yo, y eso es algo que comparten conmigo todos mis compañeros, soy quien de decidir como deseo vivir.  Pero si mi manera de hacerlo, no es la misma que el de la mayoría, creo que sí tiene que ser igual de válida y por lo tanto, aceptada.

Aceptado o al menos respetado:

NO SOY TÚ

Con mis virtudes,
con mis defectos,
con mis alegrías
y mis lamentos.

Si no bailo tu agua,
es porque mis pasos,
siguen a otra nana,
solo apta a los mansos.

Mansos de corazón,
limpios de espíritu,
cada cual, su razón,
pues yo no soy tú.


No soy tú, tengo mis propias metas, mis propios miedos y también sueños de pata negra. Con todos y cada uno de ellos, debo convivir todos los días de mi azarosa existencia. Y aunque no lo comprendas ahora mismo, tengo razones de peso para obrar en consecuencia, aunque esas razones son exclusivamente mías, personales y libres. Por ello te ruego que no me juzgues, yo no lo hago contigo, simplemente respetemos nuestras maneras diferentes, cuando no opuestas, de entender el mundo, como parte de las fuerzas que mantienen el equilibrio de esta balanza perpetua.


Ahora sí soy igual que tú...

Soy una persona con metas, miedos y deseos, con sueños, con ideas propias y manías que vienen de serie y que no me van a abandonar hasta que mis pulmones callen. Y hasta que llegue ese momento, pienso ser libre de mente, mantenerme alejado de toda manipulación social, buscar mi sitio en la vida y protegerlo como el mejor de los ecosistemas.




domingo, 7 de julio de 2019

Soñando con ser Steve McQueen

Por

José Sergio González Rodríguez

El extraordinario placer se subirse a un caballo, galopar e interactuar con ellos, puede ser uno de los mayores placeres de los que se puede disfrutar en esta vida. Este viejo amigo que ha sido desde tiempos inmemoriales un gran aliado del ser humano, en el transporte, en el deporte, en el trabajo o en la guerra, por citar algunos ejemplos, parecía ser una actividad vedada para las personas con Parálisis Cerebral, pero no tiene porque ser así- Todo lo contrario, montar a caballo o realizar actividades de equinoteraìa (acariciarlos, cepillarlos o simplemente notar su presencia a nuestro rededor), puede ser una actividad muy estimulante, enriquecedora y beneficiosa para muchos de nosotros. Por desgracia, el acceso habitual, cotidiano y prolongado en el tiempo de este tipo de actividades no se encuentran al alcance de muchos de nosotros.  

La imagen puede contener: J Sergio González Rodríguez, sonriendo
  ¡Disfrutando como un niño!

¡Ojalá! fuese viable un contrato entre alguna escuela ecuestre y Amencer Aspace, para que aquellos usuarios que lo demandasen, contasen con la oportunidada de disfrutar de una actividad como esta en sus vidas de una forma tangible y prolongada en el tiempo y claro está, con un coste asumible a todos los bolsillos. Por desgracia no es así.

Pese a ello, como ya habíamos hecho hace algunos años, el pasado jueves 4 de julio, algunos de los usuarios del Centro de Día Amencer (Pontevedra), realizamos una visita al Centro de Hípica Apaloosa situado en la zona de Tomeza (Pontevedra), para disfrutar de una mañana entre caballos, donde fuimos acogidos con un cálido y familiar acogimiento por parte de Cholo (Gerente del lugar), así como por sus empleados que nos obsequiaron con una mañana inolvidable. "En mi caso, llevaba mucho tiempo deseando subirme de nuevo a lomo de uno de estos corceles, por lo que hace unas jornadas propuse a los trabajadores del Centro una actividad de este tipo".  El pasado jueves fue la fecha elegida para esta actividad: 

La imagen puede contener: una persona, sentada, calzado y exterior
Mayka, gran aficionada a los caballos disfrutó de  cada instante de la actividad.

Fue un tiempo para montar a caballo, para sentir el contacto con ellos y sentirse un jefe indio sobre sus lomos. Fue un instante para soñar con la hípica, con los rodeos, las carreras y en mi caso con las viejas cintas del oeste y porque no, con esa estupenda cinta de Robert Redford, "El Hombre que Susurraba a los Caballos" (1998) y que en su momento disfruté en la sala oscura. Fueron un par de horas inolvidables y sobre todo una cinta que invita a enamorarse de este bello animal. Pero puedo llegar más lejos todavía, pues ¡cuántas veces no soñé con ser un forastero solitario al estilo Por un Puñado de Dólares (1964)!, o porque no, para más comodidad ser el Trinidad mientras soy arrastrado por el desierto en una cómoda camilla como hacía mítico personaje interpretado por Terence Hill, uno de esos héroes de infancia de los que espero no olvidarme nunca. Pues bien, cada vez que me acerco a uno de estos lugares, sueño con que yo también soy un futuro llanero solitario que se entrena para las sesiones de cámara y que terminará apareciendo al lado de leyendas de Hollywood como Steve McQueen, Yul Brynner y tantos otros con los que soñé en más de una ocasión. Cintas salvajes, cargadas de libertad, violencia y duelos al sol. Amo el caballo, por su nobleza, por su belleza, porque su imagen al trotar con el poniente al fondo.

Sin protestar, cuando terminó la actividad, que el dueño tuvo el gran detalle de no cobrarnos (¡gracias Cholo por tu detalle y amistad!), llegó el momento de volver a subir a la furgoneta mientras un sabor agridulce acampaba a sus anchas por mi paladar. Dulce, porque había pasado unos momentos que no voy a olvidar fácilmente, agrio, porque... en lo más profundo de mi corazón pienso que serán pocas las ocasiones que tendré de poder volver a montar. Eso sí, no pienso rendirme... y mientras regresaba al Centro pensaba si sería posible rodar un corto con el tema de los caballos de fondo. ¡Ahí queda eso!






viernes, 5 de julio de 2019

PRESENTACIÓN DE "VOCES OCULTAS"



Por

José Sergio González Rodríguez.

Ayer se en el Teatro Principal de Pontevedra se llevo a cabo el espectáculo Muiscal-Poético Voces Ocultas organizado por la Escuela de Música Bonobo y en la que participamos las asociaciones de personas con discapacidad, Amencer-Aspace, Xuntos y Amizade

Las actuaciones fueron un canto a la integración desde todos los puntos de vista posibles, empezando por el hecho de que fuimos los propios usuarios los encargados, tras meses de aprendizaje y ensayos, los que tocamos algunos de los instrumentos (teclado, batería...), mientras Gonzalo y su equipo nos acompañaban tocando los suyos, formando unos grupos musicales heterogéneos así como cagados de profesionalidad que dejaron sin lugar a dudas, que la plena integración en el arte es posible. 

Todas las canciones vestían aire de Rock y desde mi punto de vista también intenté que la letra que revistió todo el espectáculo también tratase de estar a la altura de las circunstancias. Pero tengo que reconocer que fue el arte de mis demás compañeros, todos, los que consiguieron revestir mis letras con un toque de distinción. Solamente espero que el público allí presente se halla ido con la misma sensación que yo en el cuerpo, pues se trata de un trabajo que me costó aceptar, pero del que ahora me siento especialmente orgulloso. 

Mi aportación, como no, fue la letra. Un poema bautizado SOY EMOCIÓN DESNUDA, que  fue el hilo conductor de todo el espectáculo, una experiencia que me genera tanta satisfacción como agradecimiento y que fue el resultado de varias semanas de trabajo, de pruebas, de fallos, pero también de otros textos que consiguieron ver la luz como afluentes de este proyecto y que de alguna forma me ha reabierto otra vez la puerta poética. ¡Ojalá el público allí presente haya tenido la misma sensación! Y, por público quiero referirme a todas las personas que nos confortaron con su compañía, con sus aplausos y una imagen de felicidad en el rostro, que no hizo más que acrecentar nuestra satisfacción por todo el resultado el proyecto.


No hay ninguna descripción de la foto disponible.


EL LIBRO

Pero no todo fue música. Como resultado de tantos meses de trabajo también estuvo la publicación del libro VOCES OCULTAS, resultado de una fusión de mi poema con las ilustraciones que mis compañeros llevaron a cabo en el taller de la escuela de música BONOBO y que quiero decir, ha terminado siendo otro notable producto de calidad artística y resultado profesional de vanguardia capaz de competir en cualquier mercado. ¡En hora buena compañeros!

Para finalizar y como ya hice hace un par de días en DIARIO DE PONTEVEDRA, quiero recalcar mis gracias a BONOBO por haber contado conmigo para este proyecto. Pues si destacar como artista en los tiempos que corren es realmente complicado, conseguirlo siendo una persona afectada por una Parálisis Cerebral, como es mi caso, es una verdadera UTOPÍA. En mi caso, lo he conseguido una vez más, dando así otro pequeño pero sólido paso en mi carrera artística y especialmente poética. Espero que me quede un largo camino por recorrer. ¡Gracias a todos los que hacen que este tipo de aventuras tengan un final feliz!



jueves, 4 de julio de 2019

SOY EMOCIÓN DESNUDA



La imagen puede contener: J Sergio González Rodríguez, selfie y primer plano


1

Ven, osa arrimar tu paso,
¡acaba de una vez…!
Amarrémonos a unas cañas,
mientras oteamos esta alborada.
Seremos gladiadores de paz,
esperando que suene el cuerno,
para recibir el sol en el rostro,
desnudos de toda careta,
con sus espadas de libertad,
refugiadas sobre su retaguardia.
Desataremos para toda la eternidad,
las caballeras deplorables,
de los prejuicios infundados.
¡Ven, acércate a mí!
Brindaremos al sol,
ebrios de una vida por venir.
Pero deja fuera tus temores,
las verdades a medias,
no son imágenes de mi devoción,
soy emoción desnuda,
mi carcajada es transparente,
mis lágrimas se visten con honestidad,
si las tuyas sulfuran durante el ocaso,
te invito, a resguardarte,
bajo mi tórrido brazo,
mi piel es dura,
no se desmoronará
por falta de aliento,
hasta escuchar la campana,
que finiquite el último asalto.
Correremos los saltos de la vida,
ACDC, nuestro grito vital,
banda sonora de una existencia,
de gallardía heavy,
que hace latir los  ventrículos
con rábia de Rock and Roll.

Si te quedas a mi lado,
los males jugarán al escondite,
a cada pena,
le pondremos una ilusión,
como ofrenda sincera,
y entre cafés
y copas de medianoche,
ahogaremos nuestras penas desgarradas
en el callejón de las tragedias humanas.
Con mi mano sobre la tuya,
los males serán esa mierda,
que juntos, evitaremos pisar.

2

Soy una emoción desnuda
recorriendo la calzada de los espectros,
protagonizo una vital enmascarada,
mientras me alejo del muro de los lamentos.
Soy dignidad a la fuga,
en este viejo cuento cruel,
escribo mi biografía a paso de tortuga,
mi final, tiene sabor a miel.
Camino descalzo por cenizas calientes,
no temo a las ampollas ni a las heridas,
pues soy el empuje encabritado,
la fuerza que empuja el viento,
soy una ilusión gobernada a golpe de timón,
soy todo corazón.
Corazón de héroe,
y también de villano,
soy corazón herido,
que late en tu mano,
soy el arma, que veja la adversidad,
también un libro,
con oraciones de felicidad,
soy dueño de la ira,
soy amo de la piedad,
ese reflejo en la mirada,
que le canta nanas al desconsuelo,
entre sábanas de lino,
y noches brillantes de vitalidad.
Surco tempestades cada mañana,
pero cada noche peino canas en tierra,
mi experiencia no cabe en libro alguno,
en la taberna, soy el rey de mesa,
en una cama, As de corazones,
caballero de día,
truhan por las noches.

3

Soy emoción desnuda,
sin pelos en la lengua,
no busco tu lamento,
ni la cortesía del “pobre”
sólo abogo por tu respeto,
en mis virtudes y defectos,
pues no hay humano perfecto,
ni héroe que desconozca el miedo,
solo soy como tú,
temeroso, ilusionado e imperfecto.
De forma que siéntate a mi lado,
el fuego calienta la chimenea,
no me construyas un frío gueto,
y para poner en alza toda mi valía,
nos esperes al día que me  muera.
Soy apto, para trabajar tu ilusión,
Compartir toda sonrisa
y también, toda desazón.  
Si no pronuncio palabras,
escucho atento las tuyas,
un cruce fino de miradas,
borrarán todas las dudas.
No me entiendes, te lo repito,
a falta de pierna, buena es la rueda,
todo apoyo es un arma que une,
toda individualidad, soledad desnuda,
los males se tratan,
la muerte de acepta,
pero la actitud en la mirada,
es un instinto que se curra,
la vida no te regala nada,
una mente que no se cura,
es una vida que eternamente supura.
Yo ya me acepté,
he aprendido a guerrear conmigo,
mi careta, hace tiempo, cayó al suelo,
ahora, soy animal sin careta
que reclama su parcela vital,
y ser herramienta de un ecosistema finito,
yo también quiero ser protagonista
decidir los puntos que formen mi camino,
soy niño, soy adulto,
soy hombre, soy mujer,
soy la suma de las ilusiones,
y de los logros,
que con mi vida, logro tejer.


Ven y te lo demuestro,
si te quieres sorprender,
da el paso, cruza la puerta,
y me llegarás a conocer.

Soy emoción desnuda, y dentro de mi cuerpo, habita un único y complejo ser…

José Sergio González Rodríguez
8 de marzo de 2019

AGOSTO MELANCÓLICO

  MIS SUEÑOS ADORNAN LAS CUNETAS   1 Agosto, me engalana de luto, con su mantilla de pesadumbre, roba mis ansias por el camino, rodeado por ...