jueves, 31 de marzo de 2022
CINE DE ÉPOCA Y DE ALTURA
martes, 29 de marzo de 2022
MI HOMENAJE A PASOLINI
Pier Paolo Pasolini es uno de los más grandes artistas que ha dado el siglo XX. Como amante de su cine primero y de su poesía después quise rendirle un merecido homenaje. Por ello, aproveché la invitación que tuve para participar en un micro abierto en el local pontevedrés V de Jazz, para recitar algunos poemas suyos, junto con otros de autoría propia. Uno de los poemas de Pasolini que recité fue "Al Príncipe" una obra extraordinaria que me impactó en su primera lectura.
Al príncipe
Si regresa el sol, si cae la tarde,
si la noche tiene un sabor de noches futuras,
si una siesta de lluvia parece regresar
de tiempos demasiado amados y jamás poseídos del todo,
ya no encuentro felicidad ni en gozar ni en sufrir por ello:
ya no siento delante de mí toda la vida…
Para ser poetas, hay que tener mucho tiempo:
horas y horas de soledad son el único modo
para que se forme algo, que es fuerza, abandono,
vicio, libertad, para dar estilo al caos.
Yo, ahora, tengo poco tiempo: por culpa de la muerte
que se viene encima, en el ocaso de la juventud.
Pero por culpa también de este nuestro mundo humano
que quita el pan a los pobres, y a los poetas la paz.
Traducción de Delfina Muschietti.
Pasolni fue un genio y su legado a la humanidad es impagable. Por encima de su talento artístico había un hombre humano y sensible, amante del mundo y de la gente.
PONTEMACEIRA - CORNADO: SEGUNDA ETAPA DEL CAMINO A FINISTERRE
El pasado domingo 27 de marzo, el grupo Andarines Rodando puso en marcha la segunda etapa de su camino a Finisterre, acompañados por la ilusión, el buen humor y un tiempo favorable.
sábado, 26 de marzo de 2022
RECITAL EN EL "V DE JAZZ"
Recitando |
viernes, 25 de marzo de 2022
martes, 22 de marzo de 2022
LUNES DE RODADAS
Ayer tocó paseo en bicicleta, como todos los lunes, el grupo de ciclismo adaptado RODANDO, volvió a circular por las mediaciones del Río Lérez (Pontevedra).
lunes, 21 de marzo de 2022
EXERCICIO POÉTICO
POETA A DERIVA
cada letra e unha dor,
a morte é a palabra,
e o negro a miña cor.
o medo e meu signo
soño, verte sen a blusa,
e acariciarte con mimo.
son un gozoso escravo do bico,
e romperíame o meu corazón,
non poder gozar do teu abrigo.
a cor azul dos teus ollos,
ámote na noite e nos leitos,
os teus beizos son doce mel.
ámote, máis non sei bicar,
son aprendiz da túa virtude,
es a sal que habita o meu mar.
viernes, 18 de marzo de 2022
miércoles, 16 de marzo de 2022
martes, 15 de marzo de 2022
coma ese túnel do amor,
tronco de lealdade
no que calmar miña dor.
Gústame abrazalo,
mimarche con agarimo de pai,
e firmeza de santa nai,
ata calmar o teu sopor.
Porque es fráxil coma seda,
miñas rudas mans,
coidan a tu esencia,
meus beizos son a túa queda.
lunes, 14 de marzo de 2022
UN VELLO POEMA
A BELEZA DO MAR
Estaba sentado na praia,
contemplando o sol por,
cando de súpeto fixeime,
cas ondas empezaban a coller unha fermosa cor.
unha cor viva,
capa de convertir o sangue das miñas venas,
nunca linda paixón.
e enton piden contemplar,
como unha bela figura,
surxia do mar.
cando vin os peixes,
velos peixes de cores,
saltaban o teu carón con aspecto de estar a gozar.
cando vin como tiraba-lo teu velo,
mentras eu, tirado bna area,
soñaba con podelo coller.
castigo da Naturaza,
pensei que tal veleza,
non estaba o alcance de laguen coma min.
achegástete a min,
e cunha voz coma saida do mar,
dixeches o teu nome, Pilar.
tua man señaloume dende o mar,
tua voz preguntoume,
¿Queres o meu carón ficar?
fermosos sons de piedade,
sen outro obxetivo,
que aliviar a miña soedade.
¿Por qué?, Preguntei,
¡A caso, son eu, merente de ti!
Unha sesación estaña sentín,
e o instante unha forza arrastroume hasta ti.
Xuntos,
no medio do mar,
entre nós e os peixes,
unhas sereas empezaron a cantar.
De súpeto, unha calor,
tan quente coma o inferno,
capaz de espantar o xeo do inverno,
provocaron en min a sensación do amor.
Amor esclavo,
culla perda é capaz de producir,
máis dor cun forte clavo,
no centro do corazón.
E de súpeto,
nun abrir e cerrar de ollos,
aparecimos en medio dun bosque,
a sombra dunha árbore, quedos os dous.
Espidos de corpo e alma,
contemplamos como unha rama,
protexia a dous paxaros,
que cantaban o noso honor.
Pode que fose o destino,
O teu,
O meu,
Como se ti foses un descanso no meu camiño.
Xuntos fixemos o amor,
o cantar dos paxaros,
en medio de tanatacalor,
pensei que podias ser a ura da miña dor.
Entón chorei,
o porque,
non mo preguntes,
porque non o sei.
Pode que por medo a te perder,
a nunca volverte ver,
a perderte na mar,
a espertar.
¡Quérote dicen!,
ante ti unha reverencia fixen,
contigo sempre quero estar,
e se é posible o carón da mar.
Deixa ca xente contemple a nosa feliciade,
para que desta maneira eu poda asegurarme,
que aparte de quererte eu,
o fai toda a humanidade.
Vivamos o noso amor, Pilar,
ainda que sexa o carón da mar,
quereme e terasme,
deixa que viva protexido baixo as tua ás.
Tven unha vida contigo, e logo espertei,
Gustariame sabe-lo motivo,
Pero con humildade non o sei.
Unha moza que estaba a carón da mar,
de súpeto invitoume a pasear,
quizás sexa unha sinal,
capaz de sanar meu mal.
Agora o seu lado, encontrei afelicidade,
non en soños,
non en fantasías,
na realidade.
José
Sergio González Rodríguez.
Un ano soamente é unha volta da terra ao sol
QUINCE VOLTAS O SOL
Xuntos levamos quince
voltas o sol,
cos seus sorrisos, con
a súas bágoas,
agoras que se solapan
sen retorno,
ata alcanzar unhas
memorias alleas.
Vertémonos sorrisos
disfrazados de malicias,
mentres buscábamos a
compañía do outro,
bicámonos, mimámonos
como dúas ánimas,
buscando o amor
perverso nas nosas mans.
Paseamos o carón da
ría,
acariciábamos ocultos
entre os camións,
regaleite cada miña
caricia,
entre bicos vestidos
de paixón.
Entrelazábamos os nosos
ollos na alameda,
e mentres víamos os
meniños na rúa,
a miña mao acariciaba
o teu peito baixo a camisola,
e eu, oraba o ceo,
para que nos visitase a lúa.
Vivimos mortes que
ninguén quería,
choramos, e loitamos
polo noso futuro,
para que o tempo no me
roubase a túa compaña,
mentres eu soñaba con
ser o teu Rei Arturo.
Quince voltas o sol,
que parecen un sorriso,
un instante que nunca
deixa de suceder,
onte, hoxe e mañá…
¡Quen sabe…!
agora e sempre, xuntos
ata un novo amencer.
Quérote, oxalá, te
deixes querer…
A Mayka, meu
amor.
José Sergio González Rodríguez
POEMA SEN TÍTULO
Namorei dun ánima de ferro,
caída do alto da Torre Eiffel,
que bateu no meu corazón mudo,
ata enrolarme coa forza do mundo
nunha manta de sal e mel.
Agora son preso do dominio,
devoto dunha deusa pagán,
fíxome
escravo do seu afán,
acicalada con estilo e mimo.
Loito por lograr non quererte,
mais habito unha gaiola sen
saída,
poderosa e sempre dominante,
gobernas meu corazón indulxente,
entre as cinzas da miña caída
ánima.
José Sergio González Rodríguez.
martes, 8 de marzo de 2022
A METADE DA VIDA
A metade da vida...
a dor conquístame con ira,
non hai repouso,
soamente loita e duelo,
ela gaña,
eu vou camiño da derrota,
chega a noite, non durmo.
sinto ira contra meu espectro,
xogamos os dados xuntos,
el, gaña, eu perdo,
son intres escuros,
¡Non sei que facer!
Sigo xogando, non durmo.
non quero durmir,
temo non espertar,
xogo,
teño ganas de cuspir,
vou cagar,
durmo.
¿mais dor?
Tal vez...
miércoles, 2 de marzo de 2022
UNA LÁGRIMA... DESFILA POR MI MEJILLA
SOÑANDO CON AIRES
DE LIBERTAD
Una lágrima,
desfila por mi mejilla…
Por cada alma
inocente asesinada,
en nombre de un
fascismo sin corazón,
alma tiránica de
una cruel sinrazón,
que obra como una
bestia despiadada.
Capital de poder
despiadado,
siempre obrando con
la mano codiciosa,
despiadada como el
lobo famélico,
asesinas en nombre
de la avaricia caprichosa.
Lloro por cada
misil diabólico,
por todos los
corazones que has roto,
en nombre de un
orgullo que te devora,
en un tormento
vestido con hilo de oro.
Hoy vierto lágrimas
de sal,
por cada ucraniano
mancillado en tu nombre,
¡Maldito el ruso
que asesina!
la inocencia de las
almas dichosas,
que sueñan con ríos
de libertad.
Una lágrima,
desfila por mi
mejilla…
Soñando con aires
de libertad,
tierras desnudas de
fronteras,
donde ardan todas
las banderas,
que mancillan la
sagrada felicidad.
¡No al cruel
dictador!
¡No a los falsos
dioses del dinero!
¡No a la falta de
amor!
Ni al poder
desenfrenado.
Que no mueran el inocente,
que no caigan las
escuelas,
que no se derrumben
los hospitales
y el hambre no
devore las tripas del obrero,
en nombre del
imperio de turno,
que sin alma ni
desenfreno,
se viste de animal
carroñero,
intentando saciar
un ego,
vestido de letal agujero
negro.
Una lágrima desfila…
Por mi mejilla…
Mientras divago por
un mundo sin tanques,
donde el sonido de
le muerte no retumbe en mis oídos,
donde las bombas no
dinamiten los parques,
donde hasta ayer
jugaban los niños,
que la inocencia no
se derrumbe,
entre los escombros
del odio,
que todas las vidas
valgan más que el oro,
de un poderoso con
corbata,
que vestido de locura
sin retorno,
juega entre amigos
y camaradas,
con las vidas del
inocente.
Paremos la guerra,
detengamos la
muerte,
desnudémonos de la
violencia,
que mancilla el don
de la suerte.
¡No a la Guerra!
Abramos los brazos
a la vida,
cada día, nace un
amanecer,
que no merece
nuestras lágrimas,
antes de la
tiniebla hay un atardecer,
al que tenemos que
sonreírle con ganas,
mientras
construimos con nuestras virtudes,
un mejor mañana.
¡Una lágrima en mi
mejilla!
Por cada misil,
pistola,
o fusil.
Por cada herida,
y cada muerte,
nacida del odio,
venida con terror,
para ahogarnos en
pavor.
No al hambre,
no al frío y no a
la sed,
¡No a las armas
atómicas!
Creadas en nombre
de Belcebú.
No más odio,
no al rencor,
no a la
intolerancia,
ni al desamor.
¡No a la Guerra!
¡No al terror!
No más muertes…
Sin causa ni razón.
José Sergio
González Rodríguez
AGOSTO MELANCÓLICO
MIS SUEÑOS ADORNAN LAS CUNETAS 1 Agosto, me engalana de luto, con su mantilla de pesadumbre, roba mis ansias por el camino, rodeado por ...
-
EL PARQUE DEL OLVIDO En un banco te encontré, una cálida noche de luna llena, contigo me senté, al cobijo de aquella palmera. Juntos los dos...
-
TRÁGAME TIERRA No se sientan mal si la risa si la risa floja sale a relucir en algún momento " A cualquiera le puede defecar una gavio...
-
El Diario de Pontevedra, hace eco un años más de la primera semifinal del Concurso de cocina EN ASPACE COCIÑAMOS XUNTOS , que en esta ocas...