jueves, 31 de marzo de 2022

CINE DE ÉPOCA Y DE ALTURA

 

EL BAILE DE LAS LOCAS (2021) me pareció una gran película, así como una veraz muestra de como las mujeres han sido menospreciadas y humilladas a través de los tiempos, por desgracia en muchos aspectos sigue siendo así. Todos los seres humanos nacemos libres y debemos contar con los mismos derechos y deberes. El machismo es una de las mayores lacras de cuales cuenta el ser humano en su alma y está cinta es una excelente muestra de ello.

Un relato que nos habla de la capacidad de una mujer para comunicarse con los muertos y como dicho le lleva a ser internada por parte de su familia en un sanatorio mental para mujeres donde será víctima de toda clase de abusos, pero su destino irá cambiando con la ayuda de una de las trabajadoras del lugar...

 RECOMENDABLE.

martes, 29 de marzo de 2022

MI HOMENAJE A PASOLINI

Pier Paolo Pasolini es uno de los más grandes artistas que ha dado el siglo XX. Como amante de su cine primero y de su poesía después quise rendirle un merecido homenaje. Por ello, aproveché la invitación que tuve para participar en un micro abierto en el local pontevedrés V de Jazz, para recitar algunos poemas suyos, junto con otros de autoría propia. Uno de los poemas de Pasolini que recité fue "Al Príncipe" una obra extraordinaria que me impactó en su primera lectura.


Al príncipe

Si regresa el sol, si cae la tarde,
si la noche tiene un sabor de noches futuras,
si una siesta de lluvia parece regresar
de tiempos demasiado amados y jamás poseídos del todo,
ya no encuentro felicidad ni en gozar ni en sufrir por ello:
ya no siento delante de mí toda la vida…
Para ser poetas, hay que tener mucho tiempo:
horas y horas de soledad son el único modo
para que se forme algo, que es fuerza, abandono,
vicio, libertad, para dar estilo al caos.
Yo, ahora, tengo poco tiempo: por culpa de la muerte
que se viene encima, en el ocaso de la juventud.
Pero por culpa también de este nuestro mundo humano
que quita el pan a los pobres, y a los poetas la paz.

Traducción de Delfina Muschietti.


También tengo que reconocer que me encuentro leyendo esta biografía suya, mientras trato de comprender un poco mejor la complejidad que albergaba el alma de este gran hombre. Como tampoco deseo ocultar mi deseo de dedicarle un homenaje cinematográfico y una tertulia en su honor, pues estoy convencido de que lo merece sobradamente.

Pasolni fue un genio y su legado a la humanidad es impagable. Por encima de su talento artístico había un hombre humano y sensible, amante del mundo y de la gente. 

PONTEMACEIRA - CORNADO: SEGUNDA ETAPA DEL CAMINO A FINISTERRE

El pasado domingo 27 de marzo, el grupo Andarines Rodando puso en marcha la segunda etapa de su camino a Finisterre, acompañados por la ilusión, el buen humor y un tiempo favorable.


Jenner y el resto de Andarines Rodando continúan con su marcha hacia Finisterre, el pasado domingo se celebro la etapa 2 que transcurrió entre Pontemaceira-Cornado (A Coruña). Como ya dije anteriormente mi participación en este trayecto concluyó la etapa pasada, si bien me reservo la opción de volver de manera puntual.

Estoy seguro de que mi amigo Jenner sabrá liderar esta nueva aventura y desde aquí, solamente me queda desearle toda la suerte del mundo. Un deseo que se extiende a todos los componentes de la Pandilla Andarines.



sábado, 26 de marzo de 2022

RECITAL EN EL "V DE JAZZ"

 

Recitando


Ayer fue una noche muy especial para mí, después de más de dos años de parón por culpa de  pandemia, por fin he tenido la oportunidad de participar en un recital poético, con micro abierto, buena música y demás artes escénicas, pero sobre todo en la más cálida compañía. Por ello, deseo dar las gracias tanto al colectivo METALÍRICA, como al local V de Jazz, por haberme brindado esta gran oportunidad, la cual aproveché tanto para leer algunos poemas míos, como para rendirle un homenaje a Pier Paolo Pasolini con motivo del centenario de su nacimiento. Debido a cuestiones personales, lamento haberme perdido una parte de la velada, de la  cual estaba disfrutando enormemente. ¡Muchas Gracias! 

martes, 22 de marzo de 2022

LUNES DE RODADAS

 



Ayer tocó paseo en bicicleta, como todos los lunes, el grupo de ciclismo adaptado RODANDO, volvió a circular por las mediaciones del Río Lérez (Pontevedra). 

lunes, 21 de marzo de 2022

EXERCICIO POÉTICO

 
POETA A DERIVA
 
Son poeta a deriva,
cada letra e unha dor,
a morte é a palabra,
e o negro a miña cor.
 
Son orfo de toda musa,
o medo e meu signo
soño, verte sen a blusa,
e acariciarte con mimo.
 
Teño medo, a túa negación,
son un gozoso escravo do bico,
e romperíame o meu corazón,
non poder gozar do teu abrigo.
 
Amo o teu peito, a túa pel,
a cor azul dos teus ollos,
ámote na noite e nos leitos,
os teus beizos son doce mel.
 
Ámote, pero non son poeta,
ámote, máis non sei bicar,
son aprendiz da túa virtude,
es a sal que habita o meu mar.
 
José Sergio González Rodríguez.

martes, 15 de marzo de 2022

 



MEUS BEIZOS SON A TÚA QUEDA

 

 Penso no teu pescozo

coma ese túnel do amor,

tronco de lealdade

no que calmar miña dor.

 

Gústame abrazalo,

mimarche con agarimo de pai,

e firmeza de santa nai,

ata calmar o teu sopor.

 

Porque es fráxil coma seda,

miñas rudas mans,

coidan a tu esencia,

meus beizos son a túa queda.

lunes, 14 de marzo de 2022

UN VELLO POEMA

 
A BELEZA DO MAR
 
Estaba sentado na praia,
contemplando o sol por,
cando de súpeto fixeime,
cas ondas empezaban a coller unha fermosa cor.
 
Unha cor cálida,
unha cor viva,
capa de convertir o sangue das miñas venas,
nunca linda paixón.   
 
Cerrei os ollos,
e enton piden contemplar,
como unha bela figura,
surxia do mar.
 
Pensei que estaba a soñar,
cando vin os peixes,
velos peixes de cores,
saltaban o teu carón con aspecto de estar a gozar.
 
Pensei entón, que era un pesadelo,
cando vin como tiraba-lo teu velo,
mentras eu, tirado bna area,
soñaba con podelo coller.
 
E, pra máis castigo,
castigo da Naturaza,
pensei que tal veleza,
non estaba o alcance de laguen coma min.
 
Pouco a pouco,
achegástete a min,
e cunha voz coma saida do mar,
dixeches o teu nome, Pilar.
 
Miña Pilar,
tua man señaloume dende o mar,
tua voz preguntoume,
¿Queres o meu carón ficar?
 
Pareceume a tua voz,
fermosos sons de piedade,
sen outro obxetivo,
que aliviar a miña soedade.
 
¿Por qué?,  Preguntei,
¡A caso, son eu, merente de ti!
Unha sesación estaña sentín,
e o instante unha forza arrastroume hasta ti.
 
Xuntos,
no medio do mar,
entre nós e os peixes,
unhas sereas empezaron a cantar.
 
De súpeto, unha calor,
tan quente coma o inferno,
capaz de espantar o xeo do inverno,
provocaron en min a sensación do amor.
 
Amor esclavo,
culla perda é capaz de producir,
máis dor cun forte clavo,
no centro do corazón.
 
E de súpeto,
nun abrir e cerrar de ollos,
aparecimos en medio dun bosque,
a sombra dunha árbore, quedos os dous.
 
Espidos de corpo e alma,
contemplamos como unha rama,
protexia a dous paxaros,
que cantaban o noso honor.
 
Pode que fose o destino,
O teu,
O meu,
Como se ti foses un descanso no meu camiño.
 
Xuntos fixemos o amor,
o cantar dos paxaros,
en medio de tanatacalor,
pensei que podias ser a ura da miña dor.
 
Entón chorei,
o porque,
non mo preguntes,
porque non o sei.
 
Pode que por medo a te perder,
a nunca volverte ver,
a perderte na mar,
a espertar.
 
¡Quérote dicen!,
ante ti unha reverencia fixen,
contigo sempre quero estar,
e se é posible o carón da mar.
 
Deixa ca xente contemple a nosa feliciade,
para que desta maneira eu poda asegurarme,
que aparte de quererte eu,
o fai toda a humanidade.
 
Vivamos o noso amor, Pilar,
ainda que sexa o carón da mar,
quereme e terasme,
deixa que viva protexido baixo as tua ás.
 
 Tven unha vida contigo, e logo espertei,
Gustariame sabe-lo motivo,
Pero con humildade non o sei.
 
Unha moza que  estaba a carón da mar,
de súpeto invitoume a pasear,
quizás sexa unha sinal,
capaz de sanar meu mal.
 
Agora o seu lado, encontrei afelicidade,
non en soños,
non en fantasías,
na realidade.
 

José Sergio González Rodríguez.

Un ano soamente é unha volta da terra ao sol

 QUINCE VOLTAS O SOL

 

Xuntos levamos quince voltas o sol,

cos seus sorrisos, con a súas bágoas,

agoras que se solapan sen retorno,

ata alcanzar unhas memorias alleas.

 

Vertémonos sorrisos disfrazados de malicias,

mentres buscábamos a compañía do outro,

bicámonos, mimámonos como dúas ánimas,

buscando o amor perverso nas nosas mans.

 

Paseamos o carón da ría,

acariciábamos ocultos entre os camións,

regaleite cada miña caricia,

entre bicos vestidos de paixón.

 

Entrelazábamos os nosos ollos na alameda,

e mentres víamos os meniños na rúa,

a miña mao acariciaba o teu peito baixo a camisola,

e eu, oraba o ceo, para que nos visitase a lúa.

 

Vivimos mortes que ninguén quería,

choramos, e loitamos polo noso futuro,

para que o tempo no me roubase a túa compaña,

mentres eu soñaba con ser o teu Rei Arturo.

 

Quince voltas o sol, que parecen un sorriso,

un instante que nunca deixa de suceder,

onte, hoxe e mañá… ¡Quen sabe…!

agora e sempre, xuntos ata un novo amencer. 

 

Quérote, oxalá, te deixes querer…

                                   

                                    A Mayka, meu amor.

 

José Sergio González Rodríguez

POEMA SEN TÍTULO

 









Namorei dun ánima de ferro,

caída do alto da Torre Eiffel,

que bateu no meu corazón mudo,

ata enrolarme coa forza do mundo

nunha manta de sal e mel.

 

Agora son preso do dominio,

devoto dunha deusa pagán,

  fíxome escravo do seu afán,

acicalada con estilo e mimo.  

 

Loito por lograr non quererte,

mais habito unha gaiola sen saída,

 poderosa e sempre dominante,

gobernas meu corazón indulxente,

entre as cinzas da miña caída ánima.


José Sergio González Rodríguez.

   

martes, 8 de marzo de 2022

A METADE DA VIDA

 


















CANSO

A metade da vida...

 Estou canso,
a dor conquístame con ira,
non hai repouso,
soamente loita e duelo,
ela gaña,
eu vou camiño da derrota,
chega a noite, non durmo.
 
Teño medo,
sinto ira contra meu espectro,
xogamos os dados xuntos,
el, gaña, eu perdo,
son intres escuros,
¡Non sei que facer!
Sigo xogando, non durmo.
 
Leo,
non quero durmir,
temo non espertar,
xogo,
teño ganas de cuspir,
vou cagar,
durmo.
 
Mañá é outro día,
¿mais dor?
Tal vez...

J. Sergio González Rodríguez.

miércoles, 2 de marzo de 2022

UNA LÁGRIMA... DESFILA POR MI MEJILLA

 




SOÑANDO CON AIRES DE LIBERTAD

 

Una lágrima,

 desfila por mi mejilla…

 

Por cada alma inocente asesinada,

en nombre de un fascismo sin corazón,

alma tiránica de una cruel sinrazón,

que obra como una bestia despiadada.

Capital de poder despiadado,

siempre obrando con la mano codiciosa,

despiadada como el lobo famélico,

asesinas en nombre de la avaricia caprichosa.

Lloro por cada misil diabólico,

por todos los corazones que has roto,

en nombre de un orgullo que te devora,

en un tormento vestido con hilo de oro.

Hoy vierto lágrimas de sal,

por cada ucraniano mancillado en tu nombre,

¡Maldito el ruso que asesina!

la inocencia de las almas dichosas,

que sueñan con ríos de libertad.

 

Una lágrima,

desfila por mi mejilla…

 

Soñando con aires de libertad,

tierras desnudas de fronteras,

donde ardan todas las banderas,

que mancillan la sagrada felicidad.

¡No al cruel dictador!

¡No a los falsos dioses del dinero!

¡No a la falta de amor!

Ni al poder desenfrenado.

    Que no mueran el inocente,

que no caigan las escuelas,

que no se derrumben los hospitales

y el hambre no devore las tripas del obrero,

en nombre del imperio de turno,

que sin alma ni desenfreno,

se viste de animal carroñero,

intentando saciar un ego,

vestido de letal agujero negro.

 

Una lágrima desfila…

Por mi mejilla…

 

Mientras divago por un mundo sin tanques,

donde el sonido de le muerte no retumbe en mis oídos,

donde las bombas no dinamiten los parques,

donde hasta ayer jugaban los niños,

que la inocencia no se derrumbe,

entre los escombros del odio,

que todas las vidas valgan más que el oro,

de un poderoso con corbata,

que vestido de locura sin retorno,

juega entre amigos y camaradas,

con las vidas del inocente.

 

Paremos la guerra,

detengamos la muerte,

desnudémonos de la violencia,

que mancilla el don de la suerte.

¡No a la Guerra!

Abramos los brazos a la vida,

cada día, nace un amanecer,

que no merece nuestras lágrimas,

antes de la tiniebla hay un atardecer,

al que tenemos que sonreírle con ganas,

mientras construimos con nuestras virtudes,

un mejor mañana.

 

¡Una lágrima en mi mejilla!

Por cada misil,

pistola,

o fusil.

Por cada herida,

y cada muerte,

nacida del odio,

venida con terror,

para ahogarnos en pavor.

No al hambre,

no al frío y no a la sed,

¡No a las armas atómicas!

Creadas en nombre de Belcebú.

No más odio,

no al rencor,

no a la intolerancia,

ni al desamor.

¡No a la Guerra!

¡No al terror!

No más muertes…

Sin causa ni razón.

 

José Sergio González Rodríguez

AGOSTO MELANCÓLICO

  MIS SUEÑOS ADORNAN LAS CUNETAS   1 Agosto, me engalana de luto, con su mantilla de pesadumbre, roba mis ansias por el camino, rodeado por ...