viernes, 29 de octubre de 2021

NO CELEBRO HALLOWEEN

No me gusta Halloween, me parece una celebración grotesca y de mal gusto. La muerte es una realidad que todos tenemos que aceptar, algo natural como la vida y todos tendremos que en enfrentarnos a ella, antes o después de alguna manera. Eso es Ley de Vida.

Pero no creo que la muerte, sea un motivo de festejo. Algo que debamos celebrar como quien celebra, carnaval, Navidad, o demás festividades. Como Católico, como Cristiano, la Sagrada Biblia es un libro de gran importancia en mi vida y seguir sus preceptos un deber moral que me proporciona felicidad. Y como Cristiano, tras meditarlo detenidamente, he tomado la decisión de dar mi espalda a dicha fiesta.


Cuando yo era niño, no se celebraba el Samhain en mi colegio. Yo al menos, no lo recuerdo, no tengo constancia de disfrazarme, de hacer calabazas y demás... y debo reconocer, que solamente tuve conocimiento de esa fiesta, cuando en mi edad adulta comencé a ver películas de terror. Donde como no puede ser de otra manera, destacó siempre Halloween" (1978) y sus sucesivas secuelas. Lo que nunca imaginé, es que en mi tierra, se terminaría celebrando este día y mucho menos, que terminaría participando activamente en ella. Tras haberlo hecho durante varios años, por estas fechas y a pesar de las risas y los sustos, hoy me arrepiento profundamente de haber participado en la misma y en consecuencia me comprometo a no volver a hacerlo.


Des esta manera digo:

¡NO a Halloween!

No quiero formar parte de una fiesta tétrica. 

No a la celebración de la muerte, de la oscuridad y el olvido.

No, al maquillaje grotesco, a las canciones que alaban la muerte.

No al Truco o Trato.

Digo No, porque No es mi fiesta, porque no me siento identificado con ella y además me parece de muy mal gusto.

Querido amigo;

Yo no te juzgo y tu libertad es sagrada.

La mía también. Y he decidido usarla para decir: ¡NO!



jueves, 28 de octubre de 2021

XADREZ EN 90 PALABRAS

 


XADREZ

Xadrez, deporte que aliña meu ego, que aviva meu alma ata facela brincar de felicidade. Una actividade que supuxo para min dende os tempos mozos unha fonte de ocio, saber, competicións e, ante todo integración. Por iso sempre lle estarei eternamente grato. Cando me atopo ante un taboleiro, múdome noutra persoa, vólvome un gladiador disposto a vender caro o meu pelexo, nunha loita constante co rival, pero tamén co meu interior, cos meus medos, coas miñas dúbidas... o xadrez, faime forte, máis sabio, e sobre todo, máis feliz.

Grazas.

LIBERDADE

 

QUERO SER LIBRE


Non. Nin soñalo,

négome a mudar a pel o son da sociedade,

podes chamarme tolo,

máis, son feliz na miña singularidade,

libre, coma a lebre no monte,

ou a aguia que conquista do ceo cristalino,

na procura da presa que lle sacie as fauces.

 

Que non, non vou caer no voso pozo,

négome a ir o son das vellas trompetas,

esas que marcan o paso das modas,

visten de dita a todo o que consume,

e marxina o ente na procura da liberdade,

que alimente de virtude o seu gozo.

 

Non, non, non,

non me vas convencer,

non son ovella do voso rabaño,

son libre coma os homes de antano,

sempre vivindo coma o proscrito,

lonxe de toda urbe contaminadora do alma.

 

Que non. Nin redes, nin tabús,

non o medo, non os bigotes do demo,

non, as políticas que so buscan domarnos,

non o medios, non o manexo masivo,

a hipnoses que veñen do poder abusivo.

 

Tampouco me baño no capital,

o diñeiro e a avaricia,

o poder e a fea cobiza,

son a verdadeira fonte do mal,

a liberdade non viste mais norma,

co respecto mutuo co meu irmán.

 

Non. Eu voo libre, porque libre nacín,

porque libre ei morrer,

son dono absoluto do meu destino,

e elixo os camiños a recorrer,

ata que a madre natureza me gañe a batalla,

e a terra descompoña meu corpo.

UNHA CARTA DE AMOR A MIÑA TERRA

 

QUEROTE GALIZA


Galiza, terra dos meus amados devanceiros,

no teu ventre so formou o meu ego de ferro,

polas túas terras forxei o meu destino,

para ben ou para mal, miña sorte camiña contigo.

Es esa nai virtuosa que todos queremos,

patria de xente de bo corazón,

forzar e un pobo que avanza unido,

en busca dun futuro coma Nación Libre.

 

Quérote, ámote, como soamente a liberdade o fai,

coma soamente un bo fillo, ama a súa nai,

a túa vontade e saber, confío o meu destino,

pois no teu seno desexo conquistar a mina dita.

Quérote Galiza, pero miñas palabras coxean a xenialidade,

non sou dono da lírica dos ilustrados,

aquel que tan ben vestían Rosalía ou Curros,

non, eu non son un trobador das letras galegas,

soamente un amante da túa beleza perenne,

que descoñece que vocábulos definen mellor a túa virtude.

 

Galiza, Galiza do meu corazón,

virtude que me viste de festa,

patria que alenta meu sorriso,

soamente ti logras que vibre de gozo,

a túa figura muda os meus egos,

mentres che contemplo pola miña fiestra.

En ti namorei,

ela é una francesa

que botou gozo sobre min,

enderezou meu camiñar,

ensinoume os dons do amor,

o valor da sinceridade,

ata facerme home virtuoso.

Ela e a nai dos fillos que nunca teremos,

a compañeira onde choro meus lamentos,

a miña felicidade e o meu sorriso.

 

Galiza, beleza entre picos,

frescura en cada intre,

terra de meigas e santas compañas,

onde as lendas visten as fraguas,

terra de historia máxica que nos une,

de vida e tamén de morte,

terra onde me criei.

Terreo de lobos, e raposos,

de carballos vestindo xardíns,

terra que bican meus pes,

mentres desgastan as punteiras das miñas botas.

 

Galiza, irmá inmaculada da portuguesa,

coa a que compartes o gran Miño,

no que os meus pes se refrescan.,

antes de proseguir o meu camiño.

Terra celeste, bandeira branca e azul,

quérote nun silencio que me doe,

mentres bico os teus vellos pinos,

cheiro os teus perfumes naturais,

e tomo descanso nos teus campos,

ou saboreo una das túas mazás.

Porque es Edén nos meus soños,

arma que carga os meus desexos,

aire limpo que me visita cada mañá,

dias saudándome desde o infinito,

invitándome a responderche o teu sorriso.

miércoles, 27 de octubre de 2021

RECOMENDACIONES PARA UNA MENTE SALUDABLE

 


Comparto esta imagen en el blog porque su contenido me parece de vital importancia para todas las personas y porque la perdida de las facultades mentales es algo que me preocupa en demasía. Creo que todo el mundo debe hacer todo cuanto esté en su mano, para contra con un buen estado de forma, tanto físico como mental. Tu cuerpo te lo agradecerá.

martes, 26 de octubre de 2021

AMOR EN COPILOT


UNA IMAGEN VALE MÁS QUE MIL PALABRAS

Ayer fue otro lunes Rodando, creo que nuestros rostros son la mejor muestra de la felicidad que nos causa el hecho de poder participar. Gracias a todos los voluntarios del Programa Rodando por hacer posible momentos tan maravillosos como éste.

 

jueves, 21 de octubre de 2021

POR UNHA UNIÓN ESPAÑA-PORTUGAL

 

IBERIA

 

Iberia, terra forte e libre,

dous pobos irmáns de sangue,

terra que viste sempre elegante

miña patria, sempre galante.

 

Iberia, terra miña,

no silencio, eu ámote,

e anélote sempre enteiriña,

miña patria queridiña.

 

Porque ti es meu amor fraterno,

bendita como o latexo do meu corazón,

fermosa dama pola que desvarío,

coma poeta que perdeu a razón.

 

Iberia, libre e sempre republicana,

eu creo en ti, miña nai anelada,

quérote, sempre libre e soberana,

terra miña, por sempre liberada.


José Sergio González Rodríguez

miércoles, 20 de octubre de 2021

90 PALABRAS DEPORTIVAS

 

GIMNASIO

Desde el pasado 1 de septiembre he vuelto al gimnasio, algo que necesitaba desde hace tiempo, una actividad que me hace sentirme bien, más sano y activo. Me encanta hacer pesas, cinta, bicicleta… puedo hacer ejercicio todo el año, sin importarme la meteorología, con flexibilidad de horario y la motivación de poder estar trabajando por mi salud en compañía de otras personas, con asesoramiento especializado y muchas ganas de superación. Soy plenamente realista y consciente de que nunca seré un culturista ni profesional en deporte alguno. Tampoco lo busco.

A EXISTENCIA

 

VIDA E MORTE

 

Sóñote tensa cada noite,

fría como o xeo do norte,

solitaria como a sombra,

temerosa, chámante morte.

 

Es o fin de cada un de nos,

a xusticeira definitiva do mundo,

ninguén esquiva a túa porta,

esa que un sempre traspasa só.

 

Eu témote, pero sei que cando chegues,

non estarei aquí para abrirte as portas,

o ti ou eu, pero xamais faremos migas,

sempre serás a dama torta nas festas,

 

unha muller con cara de pau sarnoso,

ninguén sacarate a pista do baile,

se non é para aliviar a súa dor,

ningún home levantarate a saia,

 

pois todo o que tapas, causa sopor.

A morte, a democracia definitiva,

esa que fai traxe o rico e o pobre  

o sabio, o ladrón... e tamén a dama.

O neno, o famoso, o asasino,

a puta, o Papa e tamén o rei,

es meta dende cada nacemento,

coma o choro do meniño famento,

 

unhas veces ves silenciosa na noite,

coma esa pantasma na que ninguén cree,

outras causas dor e desfeitas no corpo,

facendo do sufrimento o teu estandarte.

 

Pensar en ti, impídeme bailar o día,

temerte, viste as miñas noites de inferno,

o día que escoite a son do teu corno,

saberei que é o fin da miña pésima vida.

 

 

José Sergio González Rodríguez

martes, 19 de octubre de 2021

DÍA MUNDIAL CONTRA EL CÁNCER DE MAMA 2021

Por

José Sergio González Rodríguez.

19 de Octubre, Día Mundial contra el Cáncer de Mama. Todos los usuarios y trabajadores de la Asociación Amencer Aspace, hemos querido sumarnos a la marea de personas que luchan contra esta enfermedad, para mostrarle todo nuestro apoyo y espíritu solidario. Por ello nos hemos querido vestir de rosa, pintarnos del mismo color, al menos durante unos minutos para compartir una sonrisa de apoyo con todos los afectados, aunque tenga que ser detrás de una mascarilla. Creo que en estos tiempos de pandemia es importante recordarnos de cuando en vez que no todo es Covid-19 y que el mundo se enfrenta a innumerables enfermedades, muchas de ellas mortales.  También quiero recordar,  que el cáncer de mama, es una enfermedad que nos afecta a todos, tanto directa como indirectamente, pues se trata de una patología, que aunque afecta mayoritariamente a mujeres, también lo hace en hombres.



En el Centro de Día AMENCER-ASPACE, quisimos salir a la calle, aunque fuese al parque que tenemos al lado de nuestro local, para fotografiarnos con camisetas rosas, con caras y manos tuneadas del mismo color, aportando así nuestro pequeño grano de arena contra esta enfermedad, que como suele ocurrir siempre, necesita de dos cosas para ser erradicada: Prevención e Investigación, por ello creo que es muy importante que Gobiernos, medios científicos y sociales, sigan uniendo esfuerzos para tratar de vencer esta enfermedad. 

Quiero terminar recalcando la importancia de la cooperación y la solidaridad como las mejores herramientas con las que cuenta el ser humano como especie, para hacer frente a todos los males que nos acechan en nuestras vidas "Puedo ser yo, puedes ser tú, todos somos uno, cuando se trata de sobrevivir", por ello no nos olvidemos nunca de tender nuestras manos a todo aquel que lo necesita, mañana puede que sean otros los que te tengan que apoyar a ti. 

MUESTRA TU CORAZÓN SOLIDARIO

CONTRA EL CÁNCER DE MAMA

viernes, 15 de octubre de 2021

AHIJADO

Ayer hiciste un mes. Guille, sobrino, mi futuro ahijado. Quiero mostrarte unas palabras felices, que sirvan para demostrarte lo mucho que te quiero, la gran importancia que tu presencia tiene en vida, pues eres y serás siempre el hijo que nunca tendré.

Para ti es todo lo mío, en material, no tengo en demasía, pero soy rico en amor, espero que en sabiduría y experiencia. Te ruego que tomes de mí todo lo que necesites, sin preguntas, sin permisos, lo mío es tuyo, tu eres mío. Te amo, besos.


FELICIDAD EN 90 PALABRAS

FELICIDAD

Ver como uno se supera a sí mismo. Caminar entre carreteras y hermosos paisajes, siembre en buena compañía, con lágrimas de alegría, ilusión y un gran sentido aventurero.

Esto es lo que ha supuesto para mí hacer la primera etapa del Camino de Santiago, Tui-Porriño. Gracias a mis amigos del Programa de ocio adaptado Rodando, he podido completar la primera etapa de una aventura muy especial para mí.

No sé si lograré completar mi objetivo, pero el simple intento me llena de felicidad.

¡Gracias a todo Rodando, os quiero!


CAMINO DE SANTIAGO, PROGRAMA RODANDO

 


jueves, 14 de octubre de 2021

 

Sergio, tras completar la primera etapa del Camino: «Hice una apuesta con mi cuerpo y le gané»

Cristina Barral Diéguez
CRISTINA BARRALPONTEVEDRA / LA VOZ

TUI

Sergio González y Jenner David Ludeña, este martes con sus acompañantes, tras acabar la etapa Tui-O Porriño
Sergio González y Jenner David Ludeña, este martes con sus acompañantes, tras acabar la etapa Tui-O Porriño

El reto que inició junto a Jenner David Ludeña comenzó con éxito. Recorrieron 17 kilómetros entre Tui y O Porriño en menos de siete horas

14 oct 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

Diecisiete kilómetros entre Tui y O Porriño en 6 horas y 46 minutos. Fue la primera etapa del reto que emprendieron este martes Sergio González y Jenner David Ludeña. El primero, con parálisis cerebral, lo hizo caminando, mientras que el segundo, diagnosticado de una enfermedad neuromuscular (condrodisplasia metafisaria tipo Jansen) lo cubrió en su silla de ruedas. Con ellos un equipo de acompañantes que les dio el apoyo necesario.

Sergio quiere hacer el Camino Portugués a Santiago por etapas para sentirse activo y no dejarse llevar por las circunstancias, mientras que su amigo Jenner lo hace para visibilizar el trabajo de las asociaciones de pacientes. Cansados, pero satisfechos, así acabaron el primer escollo. «Es una experiencia de esas que no se describen, se viven. Hoy [por el martes] es un día grande para mí, donde hice una apuesta con mi cuerpo y le gané», comentaba Sergio, que ya piensa en la segunda etapa con ganas e ilusión. «Me parece algo muy inclusivo y eso es algo que motiva a la hora de participar. Que podamos hacer muchas rutas así, y si es con esta compañía, no se puede pedir más», añadía. La misma alegría la tenía Jenner. «Una gran experiencia a nivel personal, aunque debido a mi discapacidad y problemas de columna, sufra un poco. Pero merece mucho la pena vivir el momento y pasarlo súper bien. Lo importante es dar visibilidad y hacer este camino por todos», recalcaba. En las próximas etapas Jenner probará distintos tipos de bicicletas para ver cuál se adapta mejor a su situación.

¿Cuándo será la segunda etapa? La intención es hacerla en noviembre si acompaña el tiempo. Silvia Rey agradece el apoyo de todo el equipo, aunque se echó de menos a Pilar Abal (MamáPi), ingresada por unas hernias.

miércoles, 13 de octubre de 2021

COMENZANDO EL CAMINO DE SANTIAGO: 1ª etapa Tui-Porriño.

Ayer fue un día muy importante para mí, por fin pude emprender un reto que llevaba muchos años anhelando en silencio. Realizar el Camino de Santiago Portugués, y como no podía ser de otra manera Silvia y otros voluntarios del Programa Rodando, fueron los encargados de prepararme y acompañarme en esta extraordinaria aventura humana. Montse, Gema, Jenner, Bea, Gary (cuñado de Jenner), la hermana, Teresa, Knadja y Daniel, su hijo y un servidor, fuimos los aventureros que en el día de ayer, dimos luz verde a esta nueva aventura.



No las tenía todas conmigo, hay que ser sinceros, pues dudaba que con mis dificultades a la hora de caminar, estuviese apto para una tarea como ésta. Sigo sin estar convencido de que pueda completar todas las etapas, pero al menos, creo que puedo decir, de manera muy satisfactoria, que la primera de ellas, que transcurrió entre Tui-Porriño conseguí terminarla de una sola pieza, algo que me hace sentirme realmente orgulloso.


La etapa fue de 17,12 km y conseguimos completarla en 6 horas 46 minutos (creo que jamás caminé tanto), lo que creo que no estuvo nada mal. Debo reconocer, que no esperaba tanta carretera, los caminos monte a través, en plena naturaleza, entre fincas, ríos y caminos milenarios, son mucho más hermosos y emocionantes a la vez que duros y en algunos casos peligrosos. También es hermoso irse cruzando con otros caminantes, saludarse "Bo camiño" y seguir con la marcha. Pero para mí, lo más hermoso de toda esta experiencia, más allá del Camino o la Fe, es la convivencia, las experiencias humanas, el contacto con los demás, algo que en estos tiempos tecnológicos se trata de un bien bastante infravalorado.



No deseo hacer un artículo muy extenso, porque este es solamente la primera de las etapas y creo que todavía queda mucho "Camiño", por recorrer, de manera que iré diversificando la información con la intención de escribir más artículos al respecto, solamente espero que sea del agrado de todos.


Pero no quiero terminar esta nota, sin volver a dar las gracias a todos mis compañeros de Camino, por su apoyo y amistad, pues sin ellos, mi sueño de hacer El Camino de Santiago, seguiría siendo eso, un simple sueño, en cambio, con ellos, ayer di el primer paso hacia la realidad.

EMPEZAMOS EL RETO

Una vez más, La Voz de Galicia se ha convertido en mi aliada para promocionar mis proyectos, en esta ocasión la realización de la primera etapa del Camino de Santiago entre Tui-Porriño. Deseo darle desde aquí las gracias por su apoyo y compañía en todos mis proyectos. ¡Gracias!

Sergio ante su nuevo desafío: «Quiero andar, no me gusta ir de paquete»

Cristina Barral Diéguez
CRISTINA BARRALPONTEVEDRA / LA VOZ

PONTEVEDRA

Jenner y Sergio, este lunes en Pontevedra, con compañeros del programa Rodando
Jenner y Sergio, este lunes en Pontevedra, con compañeros del programa Rodando Ramón Leiro

El pontevedrés con parálisis cerebral Intentará hacer el Camino de Santiago por etapas junto a Jenner Ludeña, diagnosticado de condrodisplasia

12 oct 2021 . Actualizado a las 17:15 h.

El nuevo reto en el que se ha embarcado el pontevedrés Sergio González comienza hoy. Intentará rematar la etapa Tui-O Porriño del Camino portugués a Santiago. Él mismo lo cuenta: «Hace mucho tiempo que quería hacerlo, pero no daba encontrado la manera. Soy consciente de las dificultades y de que necesito un equipo que me apoye». Sergio habla de su parálisis cerebral, pero también de sus 45 años.

Confiesa que ya no contaba con hacer el Camino a pie, pero ahí estaba uno de sus ángeles de la guarda, Silvia Rey. «Efectivamente, siempre me animó. No sé si ya es muy tarde para mí, igual tenía que haberlo hecho con 20 años y no con 45», apunta. Sergio, que pasó media vida en el gimnasio y sabe lo que es convivir con el dolor, se ha entrenado para esta aventura. En el gimnasio hace algo de bici y de cinta, además de máquinas, pesas y estiramientos.

El confinamiento hizo mella en Sergio y pasó una mala época. Superado ese período le apetecía hacer rutas caminando. El objetivo no es pequeño, pero va a intentarlo. «Quiero mantenerme en forma y no dejarme llevar por las circunstancias. En el último año y medio estuve demasiado tiempo en casa».

No es la primera vez que Sergio y Silvia hacen piña. Disfrutan en el programa Rodando y también probaron en la Pontevedrada del 2019. Aquel año un equipo de nueve voluntarios llevó a Sergio en una joelette, una bici todoterreno adaptada y con una sola rueda. Sergio admite que no es lo mismo que te lleven que caminar. «Andar es lo que me gusta, cuando te llevan te sientes menos participativo, no me gusta ir de paquete», subraya.

Pese a todo, en aquellos 67 kilómetros de la Pontevedrada también sufrió. «Fueron muchas horas y se resintió mi espalda. Cuando bajaba de la bici en algún tramo no era capaz de andar, estaba entumecido».

Silvia Rey relata que cuando se enteró del deseo de Sergio no se pudo negar. «Está todo ilusionado, yendo al gimnasio y probamos el 3 de octubre con la Ruta da Pedra e da Auga», explica. Sergio la completó sin problemas. Son conscientes de que el reto es complicado, pero lo harán poco a poco y si hay que retirarse en algún momento no pasa nada. Junto a Silvia estará Montse Garrido y no se descartan más apoyos.

Asociaciones de pacientes

Además de Sergio, también hará este Camino por etapas Jenner David Ludeña. «Me parece muy bien, es compañero y un buen amigo», dice Sergio de Jenner. Él lo hará en su silla de ruedas y con el apoyo de familiares y amigos. En el caso de Jenner su motivación es otra: dar visibilidad a las asociaciones de pacientes. A sus 28 años, Jenner vive con una enfermedad neuromuscular muy poco frecuente, la condrodisplasia metafisaria tipo Jansen. «Supe de la andaina que hizo Sergio y me animé. Yo ya había hecho varias etapas con distintos colectivos y tengo muchas ganas de hacer el Camino», comenta. En su mochila llevará chapas con los logos de distintas asociaciones. Es su forma de agradecer el trabajo y de hacerlas más visibles para la sociedad y las Administraciones públicas.

En este desafío no hay presión. Este martes tienen previsto salir a las 10 horas desde el puente internacional para cubrir la etapa Tui-O Porriño. Si la completan harán unos 16 kilómetros. A partir de ahí, irán viendo la forma de converger. Como dice Jenner, lo harán «según vayamos coincidiendo, viendo el mejor día y según estemos de salud».


lunes, 4 de octubre de 2021

RUTA DA PEDRA E DA AUGA

Días en los que uno se sienta tan satisfecho de uno mismo, como fue mi caso ayer, suceden muy de vez en cuando en la vida, al menos en la mía y que una experiencia así sea posible gracias al buen hacer del voluntariado, es todo un privilegio muy bien representado en el grupo de bicicletas adaptadas RODANDO, a los que una vez más quiero mostrar desde estas humildes palabras mi más sentido agradecimiento. Silvia, coordinadora de Rodando, Gema y Montse, fueron las extraordinarias voluntarias que hicieron posible esta increíble y añorada aventura.

 

Hermosos paisajes

Hace unas semanas se me ocurrió la idea a mi amiga Silvia la idea de hacer A Ruta da Pedra da Auga, una idea que me ilusionaba, pero qué al mismo tiempo, desconocía si sería capaz de llevar a cabo. Me respondió que la idea le parecía genial y qué si le daba algunos días, intentaría organizar algo. Pensé que le llevaría un tiempo organizar algo así, pero apenas unas horas más tarde, ya me estaba ofreciendo una fecha; el 3 de noviembre. Con esta idea sobre mi cabeza, me pasé dos semanas preparándome en el gimnasio, para una caminata, monte a través, pero cualquier expectativa se queda corta ante la acción real cuando ésta finalmente sucede.

 

En plena ruta

Ayer, a las 9 de la mañana me encontraba ya esperando a Silvia para hacer en coche el trayecto Pontevedra-Meis, donde tendría lugar la caminata. Llegamos alrededor de las 10:30, con mucha ilusión y petates a la espalda con material esencial. Pensé que iba a hacer la caminata de manera descendente, lo cual sería algo más fácil, pero fue todo lo contrario. Fue un continuado ascenso entre parajes naturales, terrenos irregulares y buena compañía que se prolongó durante dos intensas horas. Una experiencia, diferente, enriquecedora, que se sacó de la rutina y me sumergió de lleno en algo distinto, que puso a prueba mi capacidad física y mental. Mientras ascendíamos, nos íbamos encontrando con numerosos caminantes, algunos ascendiendo, otros descendiendo a los que saludamos con la frase “Buen camino” y es que algunos de estos marchantes eran peregrinos haciendo una variante del Camino de Santiago (o eso me pareció entender). Reconozco que no es nada sencillo para una persona de mis características realizar este tipo de recorridos, en más de una ocasión temí irme de bruces, pero al mismo tiempo mi temeridad me hacía escoger casi siempre los pasos más complicados, pues creía que ahí se encontraba parte de la belleza del trayecto, del mérito a la hora de emprender este tipo de retos. Tras completar el ascenso nos tocó reponer fuerzas, como no podía ser de otro modo, debatíamos ya sobre cual podría ser el siguiente reto, el Camino de Santiago por etapas, salió a relucir, ¿Quién sabe?, yo lo único que tengo claro es que tengo muchas ganas de seguir realizando este tipo de actividades, pues son un buen aliciente, a la hora de aumentar la autoestima.

 

El equipo al completo

Una idea…

“Me han comentado que el monte de la Flacha (Pontevedra) cuenta con una buena ruta, varios miradores y hermosos paisajes”, no sé, creo que puede ser una posibilidad… yo lo dejo caer.

 

No olvidemos nunca: LA MAYORÍA DE LOS LÍMITES, ESTÁN EN NUESTRA MENTE. LA VIDA ES UNA CUESTIÓN DE APTITUD Y LA MÍA HA EMPEZADO A CAMBIAR.

 

Silvia, Gema, Montse ¡Muchas gracias por esta oportunidad! Sois las mejores.

Un cordial abrazo a todas.


AGOSTO MELANCÓLICO

  MIS SUEÑOS ADORNAN LAS CUNETAS   1 Agosto, me engalana de luto, con su mantilla de pesadumbre, roba mis ansias por el camino, rodeado por ...